Paolo Veronese, ok. 1580r.
Pinacoteca Vaticana w Rzymie
Helena, znaczy tyle co sławna. Urodziła się w Anglji z bogatej rodziny, a dla piękności i dobrego serca, pojął ją za małżonkę hetman wojsk rzymskich, Konstancjusz. Owocem tego małżeństwa był syn Konstanty W., który później został cesarzem całego państwa rzymskiego. Matka wychowała go starannie i rozumnie. Wkrótce jednak straciła męża i syna z powodu niegodziwej polityki Djoklecjana. — Cesarz ów widząc, że nie potrafi sam rządzić olbrzymiem państwem rzymskiem, wziął na współrządcę Konstancjusza pod tym warunkiem, że oddali od siebie żonę Helenę, gdyż była za mądrą kobietą i za szlachetną, a ożeni się z pasierbicą drugiego współrządcy Maksymjana; syna zaś odda mu jako zakładnika. Chcąc się dorwać tak wysokiej władzy, zgodził się Konstancjusz na żądanie Dyoklecjjna, i Helenę odesłał do Anglji, gdzie żyła w zaciszy bolejąc nad doznaną krzywdą. Do pokrzywdzonej zbliżyli się chrześcijanie, a zapoznawszy ją z zasadami swej religji, nauczyli znosić cierpliwie okrutność losu. — Aliści w r. 305 uciekł syn jej Konstanty z dworu cesarskiego, i przybył do matki. Wojska w Anglji stojące nie chcąc znosić tyranji Maksymjana, obwołały go cesarzem. Konstanty wyruszył na czele wojsk sobie oddanych przeciw współzawodnikowi. Obydwie armje spotkały się pod Rzymem. Konstanty, choć mniej miał żołnierzy w przeddzień walki otrzymał zapewnienie zwycięstwa. Na niebie ukazał się krzyż z napisem: In lioc signo vincos! tj. „w tym znaku zwyciężysz“. Kazał na sztandarach umieścić krzyż, ruszył do walki i zwyciężył. Z wdzięczności nadał wolność wyznawania religji Chrystusa, i ochrzcił się wraz z matką, której nadał tytuł cesarzowej i powierzył nadzór nad kasami państwa. — Przywrócona do należnej jej godności, nie unosiła się dumą św. Helena, ale zawsze była wzorem pokory i łagodności. W kościele nie żądała osobnego miejsca; między ludem klęcząc modliła się. Nadwyżki z dochodów państwa przeznaczała na budowę kościołów i szpitali. Sama nawiedzała chorych niosąc im leki i zapomogę. — Mając lat 80 pojechała do ziemi św., odszukała grób Chrystusa i krzyż, na którym go umęczono. Na Golgocie, w Betlejemie i Nazarecie, zbudować kazała wspaniałe bazyliki. Wróciwszy do Rzymu świątobliwy prowadziła żywot, troszcząc się gorliwie o rozszerzenie nauki Chrystusa. Umarła w r. 328, a relikwie jej spoczywają do dziś w Rzymie w kościele N. M. P. „Maria Maggiore“.
Punkta do rozmyślania.
Św. Helena starała się nie tylko o budowę kościołów, ale także o to, aby te kościoły były wspaniałe i okazałe, godne Boga. W domu natomiast unikała wystawy i zbytku. — My czynim odwrotnie. W domach naszych przepych i zbytek, a na budowę okazałych świątyń, lub ich ozdobę, nie mamy grosza. — A jednak powinniśmy starać się o to, aby w każdej wiosce był kościół, który jest fortecą nietylko naszej wiary ale i narodowości.
Modlitwa.
Panie Jezu Chryste, który objawiłeś św. Helenie, miejsce gdzie krzyż twój był ukryty, aby tym kosztownym skarbem wzbogacić kościół święty, użycz nam za jej wstawieniem tej łaski, abyśmy znosząc tu na ziemi krzyże, zasłużyli sobie na wieczną nagrodę w niebie. Amen.
Dla katolików rzymskich integralnych 