W I liście św. Jana (2, 4-5) umiłowany Apostoł Pana Jezusa pisze:
„Kto mówi, że go zna, a przykazania Jego nie chowa, kłamcą jest, a prawdy w nim nie masz. Lecz kto zachowuje słowo Jego, prawdziwie się w nim miłość Boża wykonała: i przez to wiemy, iż w nim jesteśmy”.
Przykazania Jezusa nazywa św. Jan „słowem” bowiem przykazania Jezusa faktycznie są Słowem Bożym.
W dalszej części listu (3, 23-24) czytamy:
„A to jest przykazanie jego, abyśmy wierzyli w imię Syna jego Jezusa Chrystusa i miłowali jeden drugiego, jako nam rozkazanie dał. A kto chowa przykazania jego, w nim mieszka, a on w nim. A po tym znamy, iż mieszka w nas, po duchu, którego nam dał”.
Św. Jan naucza, iż przykazanie Jezusa do jednego się sprowadza — do wiary w imię Syna Jezusa Chrystusa. Często na ten i podobne ustępy powołują się protestanci dowodząc, iż rzekomo wystarczy wierzyć w „imię Jezusa” aby być zbawionym.
Jakie jest imię Jezusa czytamy zaś w Objawieniu św. Jana (19, 13):
„A obleczony był w szatę krwią pokropioną, a zwą imię jego Słowo Boże”.
Imieniem Jezusa Chrystusa Syna Bożego jest „Słowo Boże”.
Każdy kto wierzy w Jezusa Chrystusa wierzy również w Słowo Boże bowiem Jezus i Słowo Boże jednym są. Kto nie wierzy w „Słowo Boże” nie wierzy też w prawdziwego Jezusa Chrystusa.
„Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo (…) A Słowo ciałem się stało i mieszkało między nami. (Jana 1, 1, 14)”.
Czy Słowo Boże to tylko Pismo Święte, jak chcą tego protestanci? Odpowiedź na to pytanie znajdujemy w nauce Kościoła katolickiego, jedynego prawdziwego Kościoła, który został założony przez Jezusa Chrystusa, poza którym nie masz zbawienia ani odpuszczenia grzechów.
Kodeks Prawa Kanonicznego 1917, Ks. Grabowski, s. 31
„Kościół spełnia swe nauczycielstwo w imieniu Chrystusa i w jego asystencji, dlatego też nauka przezeń głoszona jest nieomylna i nazywa się słowem Bożym (clavis scientiae). Z tego powodu Kościół domaga się przyjęcia jej bez żadnych zastrzeżeń”.
Ks. Jakób Wujek, Krótkie nauki homiletyczne wg Postyli Katolickiej Większej, Włoclawek 1912
„Słowo Boże jest nie tylko to, co mamy zapisane w Piśmie świętem starego i nowego Testamentu, ale i to wszystko, cokolwiek apostołowie żywym słowem uczyli, co swym następcom podali, co potem na soborach zgodnie ustanowili biskupi wraz z papieżem, albo co sam papież, jako najwyższy i nieomylny nauczyciel całego Kościoła, wszystkim wiernym ogłasza; jednym słowem, cokolwiek od czasów apostolskich aż do naszych utrzymywał, czego uczył i co zachował Kościół Chrystusowy. Więc zupełnie wszystko jedno jest, czy coś mamy za słowo Boże dlatego, że tak Bóg sam powiedział, czy dla tego, że słudzy Boga, apostołowie i ich następcy, rządzący Kościołem Bożym, w Jego imieniu powiedzieli. I zupełnie wszystko jedno jest, czy to, co nam mówią w imieniu Boga, jest zapisane w Piśmie świętem, czy nie zapisane, lecz tylko słownie podane. I dlatego Paweł święty pilnie upominał pierwszych chrześcijan, aby trzymali się podania, którego się nauczyli, tak przez mowę czyli kazania jego, jak i przez list, do nich napisany (Gal. I, 8). I sam Zbawiciel orzekł, iż jeśliby kto Kościoła nie usłuchał, niech ci będzie jako poganin i celnik, to jest jawnogrzesznic (Mat. XVIII, 17)”.
Widzimy zatem, iż Słowo Boże jest to nie tylko Pismo Święte, ale to wszystko, cokolwiek od czasów apostolskich aż do naszych utrzymywał, czego uczył i co zachował Kościół Chrystusowy.
Pisze św. Jan, iż „Kto mówi, że go zna, a przykazania Jego nie chowa, kłamcą jest, a prawdy w nim nie masz” — stąd każdy, który twierdzi, iż zna Jezusa Chrystusa, a nie zachowuje przykazania Jego – Słowa Bożego — kto nie zachowuje wiary Kościoła katolickiego — ten jest kłamcą i prawdy w nim nie ma — taki nie zna wcale Jezusa Chrystusa.
„Lecz kto zachowuje słowo Jego, prawdziwie się w nim miłość Boża wykonała: i przez to wiemy, iż w nim jesteśmy”. (I list św. Jana 2, 5).
„A ta jest miłość, abyśmy chodzili według przykazań jego. Albowiem to jest przykazanie, abyście, jakoście słyszeli od początku, w nim chodzili”. (II list św. Jana 6)
Zachowanie Słowa Bożego, które było od początku (nauki Kościoła katolickiego), czyni z nas przybrane dzieci Boże, czyli katolików.
Ks. Kazimierz Naskrecki, Dekalog, Krotkie Nauki o Przykazaniach, Warszawa 1937
„I nie myślmy, że można być katolikiem, skoro choć jedną jaką prawdę się odrzuca. Jeśliby bowiem kto odrzucał choćby jeden artykuł wiary, taki przyjmowałby za prawdę to tylko, co się jemu podoba, i dlatego, że to się jemu podoba, więc właściwie taki nie wierzyłby Bogu, lecz sobie, i nie byłoby już u niego miejsca dla wiary. (Wiara, istota i przymioty)”.
Dopiero gdy zachowujemy Słowo Boże stajemy się członkami Mistycznego Ciała Chrystusa — mieszkaniem Ducha Świętego, bowiem tylko ten, kto chowa przykazania jego, w nim mieszka, a on w nim. (I list św. Jana 3,24).
Papież Pius XII, encyklika Mystici Corporis Christi
„Jak tedy w prawdziwym związku wiernych istnieje tylko jedno Ciało, jeden Duch, jeden Pan i jeden Chrzest, tak też może być tylko jedna wiara. (…) Ci więc, którzy różnią się wiarą nie mogą żyć w tym samym Ciele, ani też być ożywieni jednym jego Bożym Duchem”.
Objawienie św. Jana 3, 7 A Aniołowi kościoła Philadelphskiego napisz: To mówi Święty i Prawdziwy, który ma klucz Dawidów, który otwiera, a żaden nie zawiera, zawiera, a żaden nie otwiera. 8 Wiem uczynki twoje. Otom dał przed tobą drzwi otworzone, których żaden nie może zamknąć, iż masz małą moc, i zachowałeś słowo moje, i nie zaparłeś się imienia mojego. 9 Oto dam z bóżnice szatańskiej, co się powiadają być Żydami, a nie są, ale kłamią. Oto uczynię im, iżby przyszli i pokłonili się przed nogami twymi, i poznają, iżem Ja ciebie umiłował. 10 Iżeś zachował słowo cierpliwości mojej, a Ja ciebie zachowam od godziny pokuszenia, która przyjść ma na wszystek świat, kusić mieszkające na ziemi. 11 Oto idę rychło: trzymaj, co masz, aby żaden nie wziął korony twojej. 12 Kto zwycięży, uczynię go słupem w kościele Boga mego, a więcej z niego nie wyjdzie; i napiszę na nim imię Boga mego i imię miasta Boga mego, nowego Jeruzalem, które zstępuje z nieba od Boga mego, i imię moje nowe. 13 Kto ma ucho, niechaj słucha, co Duch mówi kościołom.
Drugi List do Tesaloniczan 2, 13 Lecz my powinniśmy Bogu dziękować zawsze za was, bracia umiłowani od Boga! iż was wybrał Bóg pierwiastkami ku zbawieniu przez poświęcenie Ducha i przez wiarę prawdy. 14 Na którą też was wezwał przez Ewangelią nasze ku nabyciu chwały Pana naszego Jezusa Chrystusa. 15 Przeto, bracia! stójcie, a trzymajcie podania, którycheście się nauczyli, choć przez mowę, choć przez list nasz. 16 A sam Pan nasz Jezus Chrystus i Bóg a Ojciec nasz, który nas umiłował i dał pocieszenie wieczne i nadzieję dobrą przez łaskę, 17 Niech napomina serca wasze i utwierdza we wszelakim uczynku i w mowie dobrej.
Szymon Klucznik
Dla katolików rzymskich integralnych 