Herezje tzw. „Soboru Watykańskiego II”. Sedewakantyści a Kościół apostolski.

Na stronie ultramontes.pl znajduje się tekst ks. Francesco Ricossy „Komentarz do Odpowiedzi Kongregacji Doktryny Wiary na pytania dotyczące Lumen gentium nr 8”. Ks. Ricossa skupia się w nim na błędach Soboru Watykańskiego II, a konkretnie analizuje błąd dotyczący natury Kościoła zwany potocznie „subsistit in”. Co jednak dla nas ważniejsze, Ks. Ricossa porusza kwestię sukcesji apostolskiej. Poniżej interesujące nas fragmenty:

Czy ważnie otrzymana sakra biskupia przekazuje sukcesję apostolską? Czy biskupi konsekrowani poza Kościołem katolickim są także następcami apostołów? (…) Gdy mówimy o sukcesji apostolskiej należy odróżnić: sukcesję według władzy święceń i sukcesję według jurysdykcji. Co do władzy święceń, niewątpliwie, każdy biskup ważnie konsekrowany może, sięgając w przeszłość, swojej władzy święceń w ostatecznej analizie „doszukać się” u któregoś z apostołów; lecz to apostolskie pochodzenie z pewnością nie umieszcza go w Kościele (a wraz z nim jego wspólnoty) jeśli jest od niego oddzielony przez schizmę lub herezję. Co do władzy jurysdykcji odłączeni prawosławni w rzeczywistości nauczają i rządzą „kościołami” na własnym terytorium: czy zatem są następcami Apostołów? Czy w nauczaniu i rządzeniu kontynuują misję powierzoną Apostołom przez Pana Jezusa? Ażeby móc odpowiedzieć twierdząco koniecznym byłoby żeby ci biskupi mieli tę samą wiarę co apostołowie, żeby jak oni podporządkowani byli Piotrowi, i ażeby otrzymali od Piotra (czyli od Papieża, jego następcy) jurysdykcję! Kto jeszcze nie widzi, że tak nie jest? We wspólnotach schizmatyckich sukcesja apostolska jest czysto materialna, nie zaś formalna: schizma (lub ewentualnie herezja) czyni sukcesję nielegalną, zrywa więź z apostołami, napoczyna nową serię – równie nielegalną – pasterzy; to dlatego ich „Kościoły” są pozbawione atrybutu apostolskości właściwego Kościołowi Chrystusowemu, który jest jeden, święty, katolicki i apostolski. Doktryna ta – najoczywistsza w niezmiennym nauczaniu Kościoła – została zakwestionowana przez nową doktrynę o episkopacie głoszoną przez Vaticanum II, która neguje rozróżnienie pomiędzy władzą święceń, a władzą jurysdykcji, twierdząc, że ta ostatnia pochodzi od pierwszej.

Poruszałem ten temat na łamach Sodalitium (nr 59). Streszczając pokrótce, magisterium zwyczajne Kościoła naucza wyraźnie, że u biskupa władze nauczania i rządzenia nie pochodzą bezpośrednio od Boga poprzez konsekrację biskupią, lecz od Papieża.

Vaticanum II głosi coś dokładnie przeciwnego: władza biskupia nauczania i rządzenia pochodzi bezpośrednio z konsekracji biskupiej (LG 21), a nie od Papieża. Już podczas Soboru przeczuwano ewentualne konsekwencje tej doktryny jeśliby została zastosowana w przypadku prawosławnych biskupów schizmatyckich. Jako że byli oni ważnie konsekrowani należałoby wywnioskować, że na mocy tejże konsekracji także i oni otrzymywali od Boga ontologicznie (co do bytu) władzę nauczania i rządzenia, choć w sposób niekanoniczno-prawny; podczas gdy ojcowie soborowi wierni doktrynie obawiali się tego i jawnie wykazywali konsekwencje; prawdziwi zwolennicy Soboru, jak na przykład Ratzinger, chcieli tego i dopięli swego!

Czyniąc długą historię krótką, wg nauki katolickiej, cechę apostolskości kościół partykularny nabywa poprzez otrzymanie jurysdykcji od papieża. Innymi słowy, apostolskość jest przypisana do władzy nauczycielskiej oraz pasterskiej (rządzenia) – słowem: jurysdykcji – nie zaś tylko do władzy święceń.

Aby czytelnik dobrze zrozumiał istotę rzeczy poniżej krótkie opracowanie z „Apologetyki” z rozdziału „Władza Kościoła”.

Ks. Sieniatycki, Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna, Krakow 1932, s. 180-181

Znajdujemy w Kościele potrójną władzę, którą Chrystus przekazał Apostołom oraz ich prawowitym następcom. Władza ta obejmuje:

1. urząd kapłański

Urząd kapłański (potestas minister) ma za zadanie przez sprawowanie i udzielanie Sakramentów św., przez ofiarę Mszy św. oraz przez kult zewnętrzny uświęcać ludzi. Urząd kapłański nazywa się także władzą święceń (potestas ordinis), ponieważ władza tego urzędu udzielana jest w święceniach kapłańskich (sacramentum ordinis).

2. urząd nauczycielski

Urząd nauczycielski (potestas magisterii) jest to prawo i obowiązek Kościoła głoszenia nauki Chrystusa w całej rozciągłości wiernym i wszystkim ludziom tak, że ci są obowiązani ją jako prawdę przyjąć. Urząd nauczycielski daje prawo do kierowania czynnościami rozumu wiernych.

3. oraz urząd pasterski

Urząd pasterski (potestas regiminis) czyli władza rządzenia, jest to prawo i obowiązek Kościoła kierowania czynnościami woli wiernych, by zdążali do celu ostatecznego, do wiecznego zbawienia. Ponieważ to kierownictwo odbywa się przez przepisy, prawa, przez wyroki sądowe i przez kary, stąd władza rządzenia obejmuje władzę prawodawczą, sądowniczą i wykonawczą (władza karania) Kościoła.

Jurysdykcja.

Urząd nauczycielski i pasterski nazywa się władzą jurysdykcji (pot. iurisdictionis), bo daje prawo kierowania czynnościami wiernych, czy to będą czynności rozumu (potestas magisterii) czy to woli (pot. regiminis).

Ci, którzy mają władzę święceń i władzę jurysdykcji stanowią w Kościele katolickim hierarchię kościelną.

Według nauki katolickiej Chrystus oprócz władzy święceń nadał w swym Kościele władzę jurysdykcji t. j. władzę nauczania i rządzenia apostołom i ich następcom biskupom katolickim, a nad apostołami, biskupami i wszystkimi wiernymi przełożył z najwyższą władzą nauczania i rządzenia, Piotra i jego następców, papieży.

Powtórzę zatem raz jeszcze: cechę apostolskości kościół partykularny (w osobie biskupa) nabywa poprzez otrzymanie władzy nauczycielskiej oraz pasterskiej – czyli jurysdykcji zwyczajnej – od papieża.

Doktryna ta, jak pisze Ks. Ricossa najoczywistsza w niezmiennym nauczaniu Kościoła, została wielokrotnie potwierdzona przez nieomylne Magisterium: Pius VI: Brewe Deessemus z 16 września 1778, Brewe Super soliditate petrae z 28 listopada 1786; Responso super Nunciaturis z 14 listopada 1790; Const. Caritas z 13 kwietnia 1791; encyklika Leona XIII Satis cognitum z 26 czerwca 1896; encyklika Piusa XII Mystici Corporis z 29 czerwca 1943, encyklika Adsinarum gentem z 7 października 1954; encyklika Ad Apostolorum Principis z 29 czerwca 1958.

Warto w tym miejscu również przytoczyć fragment od Ks. Bartynowskiego, który krótko i zwięźle pisze na ten temat.

Apologetyka podręczna. Obrona wiary katolickiej z odpowiedziami na zarzuty. Ks. St. Bartynowski T.J., Kraków 1918 rok, s. 478

Jakkolwiek bezpośrednia łączność z Apostołami utrzymała się dotąd jedynie na stolicy św. Piotra w Rzymie, to mimo to wszyscy biskupi katoliccy są nadal złączeni z Apostołami i prawnie dziedziczą po nich władzę biskupią, wskutek zależności swej od jedynej Stolicy Apostolskiej. W Kościele katolickim bowiem nikt nie zostaje biskupem bez zezwolenia papieża; a właśnie papież, powierzając biskupom władzę rządzenia Kościołem, udziela im tym samym charakteru apostolskiego, przez który wchodzą w łączność z Apostołami i stają się ich prawowitymi następcami, jako ci, których Duch Św. postanowił, aby kierowali Kościołem Bożym. (Dz. Apost. 20, 28).

Ks. Ricossa zauważa, iż nauka ta została zakwestionowana przez nową doktrynę o episkopacie ogłoszoną przez Vaticanum II, która neguje rozróżnienie pomiędzy władzą święceń, a władzą jurysdykcji, twierdząc, że władza jurysdykcji jest złączona z władzą święceń. Możemy o tym przeczytać w tzw. Konstytucji dogmatycznej o Kościele „Lumen Gentium” (21):

Sakra biskupia wraz z urzędową funkcją uświęcania przynosi również funkcję nauczania i rządzenia [czyli jurysdykcję – admin], funkcje te jednak z natury swojej mogą być wykonywane tylko w hierarchicznej wspólnocie (communio) z Głową Kolegium i z jego członkami. Z tradycji bowiem, która ujawnia się szczególnie w obrzędach liturgicznych i w praktyce Kościoła, zarówno Wschodniego jak i zachodniego, widać wyraźnie, że przez włożenie rąk i przez słowa konsekracji udzielana jest łaska Ducha Świętego i wyciskane święte znamię, tak że biskupi w sposób szczególny i dostrzegalny przejmują rolę samego Chrystusa, Mistrza [mowa tu o urzędzie nauczycielskim – admin], Pasterza [mowa tu o urzędzie pasterskim – admin] i Kapłana [mowa tu o urzędzie kapłańskim – admin], i w Jego zastępstwie (in Eius persona) działają.

Widzimy zatem, iż wg SV2 konsekracja biskupia prócz władzy święceń niesie ze sobą również władzę jurysdykcji: urząd nauczycielski oraz pasterski. A ponieważ apostolskość Kościoła jest przypisana do jurysdukcji – stąd już prosty wniosek, iż heretyckie i schizmatyckie kościoły, w których obowiązuje ważny ryt konsekracji biskupiej, są w takim samym stopniu apostolskimi, co Kościół katolicki.

Dla porównania poniżej nauka prawdziwego Kościoła katolickiego.

Ks. Sieniatycki, Zarys dogmatyki katolickiej, Tom IV, Krakow 1931, s. 325

Władza jurysdykcji nie bywa udzieloną przez same kapłańskie święcenia, jak mniemał Durandus, a jej wykonywanie nie jest dozwolone bez zgody Kościoła.

Ks. Grabowski – Prawo Kanoniczne wedlug nowego kodeksu, Lwów 1927, s. 168

Hierarchia dzieli się na hierarchię kapłaństwa i rządu. Władza kapłaństwa spływa mocą osobnego obrzędu religijnego zwanego święceniem (…). Święcenie jest źródłem władzy kapłańskiej, praw i przywilejów stanu duchownego i daje zdolność do otrzymania jurysdykcji.

Władzę rządów [tj. jurysdykcję – admin] udziela Chrystus bezpośrednio tylko papieżowi, inni zaś zwierzchnicy otrzymują ją mocą kanonicznej misji czyli przez posłannictwo (c. 108, 218, 219, 329).

Jak zatem widzimy nauczanie Soboru Watykańskiego II jest heretyckie. Sobór zmienia doktrynę Kościoła katolickiego. W konsekwencji czego apostolski Kościół Chrystusowy obejmuje wszystkie kościoły schizmatyckie i heretyckie.

Szczegółowo o tym pisze Ks. Ricossa w tekście, którego fragmenty powyżej przytoczyłem. Kwestia ta nie jest tematem tego opracowania, ale warto w tym miejscu przytoczyć również słowa Piusa IX:

„Ktokolwiek zaś zwróci uwagę i pilnie rozważy warunki w jakich znajdują się wzajemnie podzielone wspólnoty religijne oddzielone od Kościoła katolickiego, który od czasów Chrystusa Pana i Jego Apostołów zawsze był kierowany przez prawowitych pasterzy, a obecnie również sprawuje swą Boską władzę, posiadaną od Pana Boga, ten łatwo się przekona, że żadna z tych wspólnot religijnych, ani nawet wszystkie brane łącznie, nie tworzą i nie stanowią w żadnym razie tego jednego Kościoła katolickiego, który został założony, ustanowiony i powołany do istnienia przez naszego Pana Jezusa Chrystusa. Ponadto nie można nawet mówić, że te wspólnoty są czy to członkami, czy też częściami tegoż Kościoła, ponieważ w sposób widoczny są odłączone od jedności katolickiej”. (Bł. Pius IX, Iam vos Omnes, cyt. za Protestantyzm potępiony przez papieży, s. 72-73).

Wróćmy do zdania od Ks. Sieniatyckiego: „Ci, którzy mają władzę święceń i władzę jurysdykcji stanowią w Kościele katolickim hierarchię kościelną„. Na pytanie czym dokładnie jest hierarchia Kościoła odpowiada nam Ks. Grabowski.

Ks. Grabowski – Prawo Kanoniczne wedlug nowego kodeksu, Lwów 1927, s. 23.

Hierarchia w dosłownym znaczeniu jest to święte zwierzchnictwo, bo pochodzi ono z pozytywnego ustanowienia bożego i dotyczy przedmiotów świętych. Hierarchia w rzeczowym pojęciu jest to władza, dana przez Chrystusa Apostołom i prawowitym ich następcom do rządzenia Kościołem i do sprawowania tajemnic wiary; hierarchia przedmiotowo oznacza pełnię władzy, rozdzielonej w różnej mierze między rozmaite stopnie zwierzchnictwa kościelnego; w podmiotowym znaczeniu jest to zbiór osób, które są uczestnikami tej władzy w jakimś stopniu w ten sposób jednak, że jedni są zwierzchnikami a drudzy podwładnymi (c. 108 § 2).

Zgodnie z orzeczeniem Soboru Trydenckiego hierarchia w Kościele będzie istnieć zawsze, do skończenia świata.

Sobór Trydencki, Sesja XXIII (15/07/1563) Nauka o sakramencie kapłaństwa

Kan. 6. Jeśli ktoś twierdzi, że w Kościele katolickim nie ma hierarchii z rozporządzenia Bożego, która się składa z biskupów, kapłanów i ministrów – niech będzie wyklęty.

Podsumowując. Wiemy, iż do końca świata będzie istniał Kościół apostolski oraz hierarchia katolicka. Ponieważ stolica rzymska jest ostatnią założoną przez apostołów na której zachowana została ciągłość sukcesji apostolskiej, cechy apostolskości udziela jedynie papież, powierzając biskupom władzę nauczania oraz rządzenia Kościołem – czyli jurysdykcję. Wyświęceni biskupi, wraz z kapłanami oraz ministrami, z jurysdykcją od papieża, tworzą hierarchię katolicką.

Sedewakantyści nie posiadają formalnej sukcesji apostolskiej – ponieważ nie posiadają jurysdykcji od papieża. Tym samym biskupi, kapłani oraz ministrowie sedewakantyści nie stanowią hierarchii Kościoła ani nie posiadają cechy apostolskości.

Skoro zatem soborowa sekta nie jest Kościołem katolickim, ani sedewakantyści nie są Kościołem katolickim musi zatem gdzieś na tym świecie być Kościół apostolski, czyli musi gdzieś żyć prawdziwy papież, legalny następca św. Piotra, oraz musi żyć hierarchia Kościoła z jurysdykcją od tego papieża. Jest to jedyny wniosek teologiczny zgodny z integralną nauką Kościoła katolickiego. Jeśli się w to nie wierzy nie jest się członkiem Kościoła, nie jest się katolikiem.

Szymon Klucznik

Reklama