Komentarz do kanonu nr 1258 – katolikom nie wolno przystępować do sakramentów poza Kościołem katolickim

1917 Code of canon law commentary, By the Rev. P. Chas. Augustine O.S.B., D.D.

Nieprawym jest, aby katolik w jakimkolwiek zakresie aktywnie asystował lub uczestniczył w obrzędach religijnych niekatolików. Pasywna, fizyczna obecność może być tolerowana ze względu na konieczność np. pogrzeby, śluby itd. pod warunkiem, iż uczestnictwo takie nie niesie ze sobą groźby skandalu lub zgorszenia. W razie wątpliwości uzasadnienie uczestnictwa powinno być mocne i aprobowane przez np. lokalnego biskupa.

To tzw. communicatio in sacris activa cum acatholicis. Powodem, dla którego Matka nasza – Kościół – od zawsze zabrania uczestnictwa w obrzędach religijnych niekatolików jest dogłębne przekonanie, że tylko ona prawdziwie stanowi jedyny Kościół Chrystusa. Drugorzędnymi powodami są: quasi-aprobata niekatolickiego kultu, która wypływa z faktu samego uczestnictwa, które stanowi zewnętrzną manifestację wiary. Kolejnym powodem jest skandal, który może powstać wśród katolików, widzących świadectwo kultu i szacunku, oddawanych niekatolickim obrzędom, posługom, stanowiskom. Wreszcie na koniec, istnieje zagrożenie zgorszeniem, czy też stopniowo rosnącym religijnym indyferentyzmem, gdy wierni w swobodny i niewybredny sposób uczestniczą w heretyckich obrzędach religijnych. Sama symulacja fałszywej religii jest nie do pogodzenia z czystością katolickiej wiary.

Eugeniusz IV. Cantate Domino – Bulla unii z Koptami

Biskup Eugeniusz, sługa sług Bożych, na wieczną rzeczy pamiątkę.

„Śpiewajcie Panu, bo wspaniale uczynił swe dzieła, głoście to na całej ziemi. Niech się raduje i cieszy mieszkanie Syjonu, bo wielki jest pośród ciebie Święty Izraela”.

Zaiste, godzi się, by Kościół Boży śpiewał i radował się w Panu wobec tak wielkiej wspaniałości i chwały Jego imienia, której najłaskawszy Bóg raczył dzisiaj dokonać. Zaiste, trzeba nam całym sercem chwalić i błogosławić naszego Zbawiciela, który każdego dnia powiększa swój Kościół. I chociaż w każdym czasie liczne i wielkie są Jego dobrodziejstwa wobec chrześcijańskiego ludu, które jaśniej od światła ukazują Jego niezmierzoną miłość dla nas, to jednak, jeśli dokładnie rozważymy, jakie i jak wielkie dobra raczyła nam uczynić Boża łaskawość w ostatnich dniach, będziemy mogli z pewnością stwierdzić, że dary Jego miłości w naszym czasie stały się liczniejsze i większe, niż w wielu poprzednich wiekach.

Papieże heretycy?

Zdaniem kard. Billota, hipotetyczna możliwość papieskiej herezji nigdy nie stanie się rzeczywistością, zgodnie z obietnicą Chrystusową:

„I rzekł Pan: Szymonie, Szymonie! Oto szatan pożądał, aby was przesiał jako pszenicę. Ale ja prosiłem za tobą, aby nie ustała wiara twoja; a ty kiedyś, nawróciwszy się, utwierdzaj braci twoich” (Łk 22, 31—32).

Wolność religijna potępiona przez papieży

Pius VI. Quod aliquantulum, list z 10 marca 1791 r. do francuskich biskupów zgromadzenia narodowego:

Koniecznym skutkiem Konstytucji uchwalonej przez zgromadzenie jest unicestwienie religii katolickiej, a, wraz z nią, posłuszeństwa należnego królom. W tym celu ustanowiono, jako prawo człowieka w społeczeństwie, tę wolność absolutną, która nie tylko zapewnia prawo nieingerowania w czyjeś poglądy religijne, ale ponadto przyznaje swobodę bezkarnego myślenia, mówienia, pisania, a nawet drukowania w sprawach religijnych wszystkiego, co najbardziej nieskrępowana wyobraźnia może podsunąć. Skandaliczne prawo, które niemniej jednak zgromadzeniu wydawało się być skutkiem naturalnej równości i wolności wszystkich ludzi. Ale cóż może być bardziej bezsensownego, niż ustanowienie tej równości między ludźmi i tej nieskrępowanej wolności, która zdaje się hamować działanie rozumu, najcenniejszego daru natury danego człowiekowi, i jedynej rzeczy, która odróżnia go od zwierząt?

Nauka tzw. „Soboru Watykańskiego II” potępiona przez Kościół katolicki

W 1975 roku francuski autor Jacques Ploncard d’Assac wydał książkę o prowokacyjnym tytule „Okupowany Kościół” [L’Eglisee occupee]. Przedstawione przez siebie tezy tłumaczy następująco:

“Jeśli komuś uda się wykazać, że wszystkie „nowinki” sprawiające obecnie kłopot Kościołowi są niczym innym jak tylko błędami przeszłości, które wielokrotnie Kościół potępiał, to będzie można wywnioskować, że Kościół pod koniec XX wieku jest okupowany przez obcą sektę, tak jak kraj może być okupowany przez armię wroga”.

Tak jest w istocie: materialne struktury Kościoła katolickiego okupowane są przez żydowską sektę podszywającą się pod Kościół katolicki. Nauka tej sekty leży w rażącej sprzeczności z nauką Kościoła i została w przeszłości przez Kościół potępiona.

Epikeia a nielegalne i schizmatyckie konsekracje biskupie lefebrystów oraz sedewakantystów

Ponieważ odnotowałem wzmożony ruch na stronie dla tekstów o epikei oraz konsekracjach biskupich lefebrystów i sedewakantystów, dla porządku strony postanowiłem w tym wpisie zrobić jeden zbiorczy materiał, a stare wpisy usunąć.

Prawda katolicka w czasach pomieszania powszechnego

Zadziwia mnie pewna niekonsekwencja osób, jak wierze szczerych i uczciwych, które pragnąc zostać wierne nauce Chrystusa oraz Apostołów – wierze katolickiej – równocześnie uznają soborowy kościół – nierządnicę babilońską – za Kościół katolicki. Od dłuższego czasu zastanawiam się, gdzie osoby te popełniają błąd w swoim sposobie rozumowania, ponieważ w złe intencje tych osób nie wierzę.

Prymat św. Piotra i jego następców, rzymskich papieży

x. Cathrein – Katolik i Kościół Katolicki, Kraków 1931, s. 49-65

Łatwiej, woła św. Chryzostom, zgasić słońce, aniżeli zniszczyć Kościół. (Horn. IV in Is. VI.)

Sobór Watykański uczy: Aby zbawcze dzieło swego odkupienia uwiecznić, postanowił wiekuisty pasterz i biskup dusz naszych założyć Kościół, w którym, jako w domu Boga żywego, byliby związani w jedno węzłami wiary i miłości wszyscy wierzący. Dlatego to modlił się do Ojca przed swem uwielbieniem nie tylko za apostołów, lecz i za wszystkich, którzy przez ich słowa weń wierzyć będą, aby jedno byli, jak on, t. j . Syn z Ojcem jedno są (Jan 17, 20). Jak więc rozesłał apostołów, których wybrał ze świata, jak sam był posłany przez Ojca, tak chciał, aby w jego Kościele pasterze i nauczyciele istnieli aż do skończenia czasów. (Const. de Ecclesia Denzinger, Enchiridion n. 1821.)”

Istota Wiary teologicznej (boskiej)

Podręczna Encyklopedia kościelna T. 41-42, Warszawa 1914, s. 230-231

Podług orzeczenia Soboru Watykańskiego (ses. 3 r. 3) Wiara teologiczna czyli Boska jest cnotą nadprzyrodzoną, przez którą natchnieni i wsparci łaską Bożą w to, co Bóg objawił, jako w prawdę wierzymy, nie dla prawdziwości wewnętrznej rzeczy, poznanej światłem przyrodzonym rozumu, lecz dla powagi Boga objawiającego, który nie może ani się mylić, ani w błąd wprowadzać. Orzeczenie to, będące streszczeniem nauki Pisma św. oraz Ojców Kościoła, kończy się nadto powołaniem na słowa Apostoła w Liście do Żydów (11, 1), w których są wyszczególnione wszystkie istotne momenty Wiary: Wiara jest gruntem rzeczy tych, których się spodziewamy wywodem rzeczy niewidzianych. Z powyższego określenia Wiary wynika:

Małżeństwo w nauce Kościoła katolickiego

Ks. Dr Ignacy Grabowski, Prawo kanoniczne wg nowego kodeksu, Lwow 1927, s. 396-401

Głównym przymiotem małżeństwa jest jedność i nierozerwalność, małżeństwo bowiem jest stosunkiem trwałym jednego mężczyzny z jedną kobietą, opartym na wspólności i wzajemności praw. Przymioty te wypływają z prawa naturalnego, a Chrystus nadał im moc szczególniejszą ze względu na charakter sakramentalny małżeństwa. Prawo naturalne domaga się nie tylko tego, co jest konieczne do osiągnięcia celu, lecz żąda nadto, by cel był dopięty w sposób odpowiedni. Cokolwiek tedy stanowi przeszkodę w dopięciu celu, albo utrudnia jego osiągnięcie, tym samem jest przeciwne prawu naturalnemu. Małżeństwo jest też instytucją społeczną, przeto z istoty swej ma być wyposażone w takie cechy, przy pomocy których cel społeczny może być osiągnięty, chociażby to było połączone ze szkodą dla jednostek. Głównym celem małżeństwa jest rodzenie potomstwa i wzajemna pomoc (c. 1013). Celom tym, bądź jednemu, bądź obydwom, są przeciwne wielożeństwo (— męstwo) i swobodne rozwiązanie małżeństwa.

Pierwszy Sobór Watykański (1869-1870)

Sobór został zwołany przez bł. Papieża Piusa IX. Sobór przyjął konstytucję dogmatyczną o wierze katolickiej Dei Filius oraz konstytucję dogmatyczną o Kościele Pastor aeternus w której zawarty został dogmat o nieomylności Papieża gdy naucza ex cathedra i powszechnej jurysdykcji Papieża. Z powodu wybuchu wojny francusko-pruskiej i ataku Królestwa Włoch na Państwo Kościelne Sobór został rozwiązany przez Piusa IX w październiku 1870 roku.

Konstytucja dogmatyczna „Pastor aeternus”, Sobór Watykański (1869–1870)

[1] Biskup Pius, sługa sług Bożych, za zgodą świętego Soboru, na wieczną rzeczy pamiątkę. Wiekuisty Pasterz i Biskup dusz naszych, w celu ustawicznego przekazywania dzieła zbawienia, postanowił zbudować Kościół święty, w którym jak w domu Boga żywego wszyscy wierni byliby objęci więzami jednej wiary i miłości.

[2] Z tego powodu zanim Chrystus został uwielbiony, prosił Ojca nie tylko za Apostołów, ale także „za tymi, którzy dzięki ich słowu mieli uwierzyć w Niego, by wszyscy stanowili jedno, jak Syn i Ojciec są jedno”. Dlatego apostołów, których wybrał sobie ze świata”, Chrystus posłał tak, jak sam został posłany przez Ojca”. W ten sposób chciał, aby w Jego Kościele byli pasterze i nauczyciele aż do skończenia świata.

Cezaryzm chrześcijański

Święty Gelazy, w liście do cesarza Anastazego:

„Dwie są, dostojny cesarzu, rzeczy, rządzące światem: władza święta kapłana i potęga cezara. Władza biskupów jest o tyle jeszcze bardziej godną szacunku, że zdać będą musieli Bogu rachunek w dzień sądu ostatecznego, nawet ze zbawienia królów. Nie możesz nie wiedzieć, że jakkolwiek godność twoja wynosi cię nad innych ludzi, winien jesteś skłonić pokornie głowę przed biskupami, obowiązanymi szafować rzeczami świętymi i że winien im jesteś powolność we wszystkim, co należy do porządku religijnego i do sprawowania świętych tajemnic. (…)

We wszystkim, co dotyczy porządku publicznego, ci sami biskupi są posłuszni twym prawom; ty znów masz im być posłusznym we wszystkim, co się odnosi do rzeczy świętych, których oni są szafarzami”.

Podstawa działania katolika integralnego

Pius XII: „Inicjatywa apostolstwa świeckich jest w pełni uzasadniona, nawet bez uprzedniej formalnej ‘misji’ od hierarchii… Inicjatywa osobista odgrywa wielką rolę w ochronie życia i wiary katolickiej, zwłaszcza w krajach, w których kontakt z hierarchią jest trudny lub praktycznie niemożliwy. W takich okolicznościach, Chrześcijanie, na których barki zadanie to spada, muszą, za sprawą łaski Bożej, podjąć taki obowiązek… Pomimo to, nic nie może być podjęte wbrew wyraźniej lub dorozumianej woli Kościoła, lub w jakikolwiek sposób, który jest przeciwny zasadom wiary i moralności lub dyscyplinie kościelnej.” (“The Mission of Catholic Women,” Sept. 29, 1957, The Pope Speaks, Vol. IV).

Sukcesja Apostolska a odstępstwo sedewakantyzmu

Obecnie powszechnie panuje błędne przekonanie co do istoty Sukcesji Apostolskiej. Zgodnie z nim Sukcesja polega na „nieprzerwanym łańcuchu nakładania rąk przez biskupów od czasów apostolskich do dnia dzisiejszego” [za wikipedią]. Taka heretycka nauka o Sukcesji Apostolskiej została zdefiniowana przez modernistyczną hierarchię po antysoborze (1962-65). Nie ma jednak nic wspólnego z nauką Kościoła katolickiego.