Pelagiusa Asturiensisa „kościół oświecony(ch)”

Gdy jakiś czas temu twierdziliśmy, iż cnoty nadprawości (epikei) nie można stosować do prawa karnego Kodeksu Kanonicznego Pelagius wykazał nam błąd. Jak słusznie argumentował „per se” prawo karne Kościoła nie może być szkodliwe, jednak „per accident” szkodliwe być może i wtedy ma zastosowanie epikeia. I to był błąd który faktycznie popełniliśmy i do którego się przyznajemy. Nie jesteśmy nieomylni. Jednak nie zmienia to istoty rzeczy co do sedewakantyzmu.

Poniższy wpis dotyczy tekstu Pelagiusa „Szymona Klucznika „kościół zaćmiony(ch)” – koniec, kropka”. Zanim jednak odniesiemy się do tego, co Pelagius napisał, w pierwszej kolejności o tym, czego Pelagius nie napisał, czyli dlaczego sedewakantyzm to herezja.

Herezje tzw. „Soboru Watykańskiego II”. Sedewakantyści a Kościół apostolski.

Na stronie ultramontes.pl znajduje się tekst ks. Francesco Ricossy „Komentarz do Odpowiedzi Kongregacji Doktryny Wiary na pytania dotyczące Lumen gentium nr 8”. Ks. Ricossa skupia się w nim na błędach Soboru Watykańskiego II, a konkretnie analizuje błąd dotyczący natury Kościoła zwany potocznie „subsistit in”. Co jednak dla nas ważniejsze, Ks. Ricossa porusza kwestię sukcesji apostolskiej. Poniżej interesujące nas fragmenty:

O czym milczy Ksiądz Rafał Trytek?

Ksiądz Rafał ma oczywiście słuszność w tym, iż soborowa sekta ubrana w katolickie szaty Kościołem założonym przez Chrystusa nie jest, nie jest Kościołem katolickim. Problem nie polega jednak na tym co Ksiądz Rafał Trytek mówi, ale na tym o czym milczy. A milczy na temat nauki Kościoła, która jest nie do pogodzenia z sedewakantyzmem, a raczej to sedewakantyzm jest nie do pogodzenia z nauką Kościoła katolickiego. Konkretnie mam na myśli naukę o apostolskości Kościoła.

Pius IX orzeka (1864, Denz. 1686):

„Prawdziwy Jezusa Chrystusa Kościół czworakimi cechami, które z Symbolu, jako przedmiot wiary wyznajemy, powagą bożą jest ustanowiony i poznawalny“.

Co oznacza apostolskość Kościoła katolickiego? Sukcesja apostolska.

Kościół katolicki można rozpoznać jako prawdziwy Kościół Chrystusa za sprawą czterech znamion, którymi są:

1. jedność, 2. świętość, 3. katolickość 4. i apostolskość.

Wynika to z symbolu apostolskiego z Soboru Konstantynop. I. (381).

Pius IX orzeka (1864, Denz. 1686):

„Prawdziwy Jezusa Chrystusa Kościół czworakimi cechami, które z Symbolu, jako przedmiot wiary wyznajemy, powagą bożą jest ustanowiony i poznawalny“.

Poniżej małe zestawienie katolickiej nauki o apostolskości Kościoła Chrystusowego.

Zwierzchnicy Kościoła rzymsko-katolickiego: papież i biskupi, są prawowitymi następcami Apostołów.

Apologetyka podręczna. Obrona wiary katolickiej z odpowiedziami na zarzuty. Ks. St. Bartynowski T.J., Kraków 1918 rok, s. 478-487.

Kościół katolicki jest apostolski to znaczy: jego zwierzchnicy: papież i biskupi są prawowitymi następcami apostołów.

Papież.

Św. Piotr, jako człowiek, nie mógł żyć wiecznie, ale władza jego, jako głowy widomej, całego Kościoła według słów Chrystusa (Mat. 16, 18) miała trwać aż do końca świata. Otóż, podobnie jak władza monarsza utrzymuje się przez prawowite następstwo, to zn., każdy prawny następca monarchy, dziedzicząc po nim władzę, wchodzi tym samem we wszystkie prawa i przywileje swego poprzednika — tak władza Piotra, jako głowy całego Kościoła, mogła się utrzymać tylko drogą prawowitego i nieprzerwanego przechodzenia z jednej osoby na drugą. W ten sposób prawowici następcy Piotra, dziedzicząc prawnie i bez przerwy, jeden po drugim, władzę Piotrową w całym Kościele, wchodzili tym samem we wszystkie prawa i przywileje Piotra.

Kościół Chrystusowy jest Apostolski

Ks. Sieniatycki, Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna, Kraków 1932

Pojęcie i uzasadnienie cechy apostolskości

Kościół jest apostolski, jeśli: 1) jest kontynuacją nieprzerwaną Kościoła przez apostołów założonego, jeśli tedy jego założenie dokonane zostało przez apostołów i początek jego sięga czasów apostolskich (apostolicitas originis); 2) jeśli jest nauczany, uświęcany i rządzony przez tych, którzy od apostołów mają władzę nauczania, uświęcania i rządzenia (apostolicitas ministerii, także successionis).