Bóg jest Ojcem wszystkich ludzi – panteistyczna herezja sekty Novus Ordo

Zgodnie z katolicką nauką, dziecięctwo/synostwo Boże to wyniesienie natury ludzkiej – stworzonej, do natury boskiej – nadprzyrodzonej, co dokonuje się poprzez wiarę oraz chrzest, którego owocem jest łaska uświęcająca, która przemieniając naturę stworzoną w nadnaturę boską, wynosi człowieka do godności synów Bożych. W ten właśnie sposób człowiek staje się przybranym – nie z natury, ale przez łaskę – dzieckiem Bożym, otrzymuje Boga za Ojca oraz staje się bratem/siostrą Jezusa Chrystusa.

Tak na ten temat naucza Sobór Trydencki:

„Stało się tak, że Ojciec Niebieski, ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy, gdy nadeszła błogosławiona pełnia czasu, posłał do ludzi Jezusa Chrystusa, Jego własnego Syna (…) aby wszyscy ludzie mogli otrzymać adopcję synów. (Sobór Trydencki, Sesja szósta, Rozdział II).

„(…) Tymi słowami wskazany jest opis usprawiedliwienia bezbożnych, będący tłumaczeniem stanu, w którym człowiek rodzi się jako dziecko pierwszego Adama, do stanu łaski i adopcji synów Bożych przez drugiego Adama, Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela”. (Sobór Trydencki, Sesja szósta, Rozdział IV).

„Wiara jest początkiem ludzkiego zbawienia, podstawą i korzeniem wszelkiego usprawiedliwienia; bez wiary niepodobna podobać się Bogu (Żyd. 11, 6) i do towarzystwa dzieci Bożych się dostać”. (Sess. VI c. 8. Denzinger: Enchiridion n. 801)

Nauka o przybranym, przez łaskę, dziecięctwie/synostwie Bożym jest pewną nauką Kościoła katolickiego:

„Syn Boży stał się synem człowieka, aby synowie człowieka stawali się synami Boga“. (Św. Atanazy, Petav. 1. c.).

„Dar łaski przewyższa wszelką zdolność natury stworzonej, nie jest bowiem czym innym, jak pewnym uczestnictwem w naturze Bożej, która przewyższa wszelką inną naturę” (Św. Tomasz, 1–2, kw. 112, art. 1).

„Łaską jesteśmy jakby jaką purpurą przyodziani i wyniesieni do godności przewyższającej wszelkie pojecie“. (św. Cyryl Aleksandryjski, In Joan, c. 1. v. 14.)

„Uczestnikami Boskiej natury jesteśmy, nie tylko co do nazwy, ale i co do rzeczywistości, wszyscy, cośmy uwierzyli Bogu i staliśmy się do niego podobnymi, kiedyśmy otrzymali piękność, przewyższającą wszystkie rzeczy stworzone. Chrystus bowiem wyciska na nas niejako swój obraz niewypowiedzianym sposobem, nie jak jedno stworzenie w drugim, lecz jako Bóg w stworzonej naturze, kiedy stworzenie, to jest nas, przekształca za pomocą Ducha św. w swój obraz i wynosi do godności niestworzonej“. (św. Cyryl, De Trinit., 4, 4.)

Nauka, iż Bóg jest Ojcem wszystkich ludzi jest heretycka. Wypływa ona z doktryny lucyferiańskiej, która zakłada powszechne braterstwo całej ludzkości w Chrystusie, z Bogiem jako Ojcem wszystkich, niezależnie od wyznawanej przez człowieka wiary oraz chrztu.

Herezja ta nauczana była przez wielu antypapieży sekty Novus Ordo.

Leon XIII, Rerum Novarum, 15 maja 1891 (tłumaczenie pol.)

Jeżeli wszyscy zastosują się zupełnie do przepisów religii chrześcijańskiej, to nie poprzestaną tylko na przyjaźnie, lecz dojdą nawet do miłości braterskiej. Uczują bowiem i zrozumieją, że wszyscy bez wyjątku ludzie od Boga, jako wspólnego Ojca, pochodzą; że wszyscy za wspólny cel mają Boga, który sam jeden aniołów i ludzi uszczęśliwić zdoła szczęśliwością pełną i bezwzględną; że wszystkich zarówno odkupił Jezus Chrystus i przywrócił do godności synów Bożych; że zatem łączy ich węzeł prawdziwego braterstwa i między sobą z Chrystusem Panem, którego dla tej przyczyny Pismo Święte nazywa „pierworodnym między wielu braćmi”; że wreszcie tak dobra natury, jak dobra łaski Bożej przysługują łącznie i bez wyjątku całemu rodzajowi ludzkiemu; że nikt też nie jest wydziedziczony z dóbr niebeskich, jak tylko ten, który jest [ich] niegodny. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa.

Antypapież Pius X, Encyklika Summi pontificatus, 30

„W końcu Apostoł Narodów, ów propagator prawdy, że ludzkość stanowi jedną, po bratersku zespoloną rodzinę, tak mówił do narodu greckiego: „On z jednego [człowieka] wyprowadził cały rodzaj ludzki, aby zamieszkiwał całą powierzchnię ziemi. Określił właściwe czasy i granice ich zamieszkania, aby szukali Boga” (Dz 17, 26 – 27). Cudowne ujęcie, pozwalające nam widzieć cały rodzaj ludzki jako jeden jednością wspólnego pochodzenia od Boga: „Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który [jest i działa] ponad wszystkim, przez wszystkich i we wszystkich” (Ef 4, 6.), jako jeden jednością natury, która w każdym człowieku składa się z organizmu cielesnego i z duchowej i nieśmiertelnej duszy; jako jeden jednością ziemskiego celu i wspólnotą zadań życiowych: jako jeden tożsamością miejsca zamieszkania, a więc ziemi, z której zasobów wszyscy mają naturalne prawo korzystać dla utrzymania i rozwoju swego życia: wreszcie jako jeden ze względu na nadprzyrodzony cel, samego Boga, ku któremu wszyscy winni zdążać, oraz ze względu na środki osiągnięcia tego celu”.

Jak widzimy antypapież Pius X to, co chrześcijanin św. Paweł pisze w swoim liście do chrześcijan mieszkających w Efezie: „Jeden Bóg i Ojciec wszystkich [tj. chrześcijan – red.], który jest nade wszystkie i po wszystkich i we wszystkich nas” (Ef 4, 6) — odnosi do każdego człowieka, do całej ludzkości – wierzących i niewierzących, ochrzczonych i nieochrzczonych.

Paweł VI, Encyklika Populorum progressio, 21

„(…) wiara, dar Boży, przyjęty przez ludzi dobrej woli, oraz jedność wszystkich w miłości Chrystusa, który nas wzywa, abyśmy po synowsku uczestniczyli w życiu Boga żywego, Ojca wszystkich ludzi”.

Jan Paweł II, Encyklika Redemptoris missio, 12

„Równocześnie jednak Bóg jest Stworzycielem i Ojcem wszystkich ludzi, o wszystkich się troszczy, na wszystkich rozciąga swe błogosławieństwo (por. Rdz 12, 3) i ze wszystkimi zawarł przymierze (por. Rdz 9, 1-17)”.

Herezję tą wyznają również sekty sedewakantystyczne:

• Tenete Traditiones
• Catholicmessage.org