W brewe Litteris altero abhinc z 25 marca 1830 roku Pius VIII stwierdza, że małżeństwa mieszane, zawierane pomiędzy stroną katolicką a stroną heretycką/schizmatycką, mogą zostać publicznie pobłogosławione przez Kościół, gdy zostaną wprowadzone odpowiednie przepisy zapewniające wychowanie dzieci w wierze katolickiej. Dopuszczenie do błogosławieństwa takich małżeństw jest sprzeczne z katolicką nauką o małżeństwie oraz orzeczeniami katolickich papieży.
Odpowiedź Piusa VI do biskupa Wiednia z 1782, powtórzona ponownie w 1795 roku:
„Bez względu na to, jakie jest prawodawstwo w tej kwestii [tj. małżeństw mieszanych – red.], biskupi i pasterze powinni dopilnować, aby małżeństwa tego rodzaju nie miały miejsca. Jeśli jednak tak się stanie, całe potomstwo powinno być wychowane w wierze katolickiej. Jeśli te małżeństwa się zdarzają, muszą oni zawsze powstrzymać się od udzielenia błogosławieństwa ślubnego. Ich obecność, jeśli wymaga tego potrzeba, musi być jedynie fizyczna i nie może łączyć się ze słowami lub czynami, które zachęcałyby lub aprobowałyby pozwolenie na wychowanie potomstwa inaczej niż w religii katolickiej”. (tłumaczenie polskie)
„Whatever be the laws regarding the matter, the bishop and pastors ought to see that marriages of this nature not take place. But if they do, all offspring should be educated in the Catholic faith. If these marriages do take place, they must always abstain from granting the nuptial blessing. Their presence, if necessity urges it, must be merely physical and not be joined with words or actions which would encourage or approve of the offspring being allowed to be raised other than in the Catholic religion.” (ang.)
Ks. Grabowski – Prawo Kanoniczne wedlug nowego kodeksu, Lwów 1927, s. 429
Ze względu na zgubne następstwa, jakie małżeństwa mieszane sprowadzają, a zwłaszcza że są powodem indyferentyzmu religijnego, prawodawstwo kościelne od czasów najdawniejszych surowo ich zabrania: syn. lerdeński (313) c. 15; laod. (372) c. 10; kartagiński III (397) c. 17; Bonifacy V, Redemptoris, 624; Grzegorz IX, Quaeque, 1233, zwraca uwagę, by Polacy nic zawierali małżeństw z tymi Rusinami, którzy są schizmatykami. Sykstus V, Postquam, 1589, upomina króla Zygmunta III, by nie pojmował za żonę osoby wyznania heretyckiego. Kiedy w XVII wieku rozeszła się w Polsce pogłoska, jakoby papież zniósł tę przeszkodę, Benedykt XIV, Magnae nobis, 1748, stanowczo zaprotestował i wezwał do przestrzegania tego prawa. Klemens XIII, Quantopere, 1763, wskazuje na zgubne skutki z takiego związku dla religii, zwłaszcza zaś dla dzieci.
Encyklopedja Kościelna, Michał Nowodworski, 1873
„Podobnież postępuje Kościół i w mieszanych małżeństwach: bo skoro do istoty chrześcjańskiego małżeństwa należy, aby pomiędzy małżonkami najściślejsza panowała jedność, odnosząca się do wszystkich życia stosunków, oraz najzupełniejsza wspólność wszystkich uczuć i czynów, i aby obydwoje byli związani tak jednością najgłębszych przekonań, jak i wzajemną miłością, naturalną jest więc rzeczą, że Kościół gani i zawsze ganił małżeństwa mieszane; a chociaż Kościół zachodni nie poszedł tak daleko jak wschodni, który najzupełniej zabronił łączenia się prawowiernych z heretykami i takie małżeństwa za żadne ogłosił (Concil. Trullan., an. 692, c. 72), jednak zawsze uznawał małżeństwa mieszane jako zakazane, chociaż ważne; a równość cywilna pomiędzy protestantami i katolikami, prawem świeckiem uznana, nie zmieniła i zmienić nie mogła, jak to każdy dobrze rozumie, zasad Kościoła pod tym względem. Kościół tedy nie może błogosławić związku, w którym utrzymać się nie zdoła charakter Bogu miłego małżeństwa, t. j. pewność wychowania dzieci w wierze Kościoła; a nawet i wtedy, gdy się upewni o katolickiém wychowaniu dzieci, mających się zrodzić z takiego małżeństwa, nic więcej im nie udziela nad bierną asystencję kapłana, wstrzymując się od błogosławieństwa, modlitwy, lub jakiegokolwiek aktu liturgicznego”.
Dla katolików rzymskich integralnych 
Czcigodny Panie, skoro uznajesz Piusa VI za antypapieża, dlaczego w celu udowodnienia niebytności pontyfikatu Piusa VIII cytujesz właśnie tamtego? I z jakiej przyczyny cytujesz, Panie, dwie książki, które winny – idąc Twoim, Panie, tokiem rozumowania – wylądować na stosie, wszak dotyczą ewidentnie religii, a nie mają żadnego Imprimatur poza rzekomo heretyckim i/lub schizmatyckim – z czego jedna z nich odwołuje się do Kodeksu Prawa Kanonicznego promulgowanego przez (w Twoim mniemaniu) antypapieża, a więc schizmatyka, a pewno i heretyka Benedykta XV?
Proszę zwrócić uwagę na adnotację na lewej belce: Na stronie znajdują się materiały gromadzone latami, stąd znajduje się w nich wiele błędów, od których nie byłem wolny (jak np. cytowanie antypapieża Piusa XI, czy antypapieża Piusa XII). Aktualne informacje o spisku przeciwko Kościołowi oraz spisku przeciwko ludzkości znajdują się na górze strony głównej.
Czcigodny Panie, po lewej stronie strony znajduje się poczet antypapieży. Wśród nich wymieniony jest Pius VI. Niniejszy zaś artykuł o Piusie VIII jest zaś na górze strony głównej (ten, który właśnie komentuję). Czy zatem Piusa VI uznajesz, Panie, za papieża czy antypapieża? Jeśli za papieża, to zechciej usunąć go z listy antypapieży. Jeśli za antypapieża, to racz go nie przytaczać jako nauczyciela Kościoła.
Dziękuję za słuszną uwagę. Poprawione: Na stronie znajdują się materiały gromadzone latami, stąd znajduje się w nich wiele błędów, od których nie byłem wolny (jak np. cytowanie antypapieża Piusa XI, czy antypapieża Piusa XII). Aktualne informacje o spisku przeciwko Kościołowi oraz spisku przeciwko ludzkości znajdują się na górze strony głównej oraz na lewej belce: „Poczet papieży”.