Bliski Triumf Kościoła katolickiego – przeniesienie Kościoła do Polski

Danielowy tydzień – Tęcza symbolem przymierza – Cud Słońca – Jaśniejące słońce a powrót z wygnania papieża – Rola Polski w czasach ostatecznych.

Danielowy tydzień

Mianem danielowego tygodnia określane jest ostatnie 7 lat końca czasów o których możemy przeczytać u proroka Daniela:

„A wzmocni przymierze z mnogimi tydzień jeden: a w pół tygodnia ustanie ofiara i ofiarowanie, i będzie w kościele obrzydłość spustoszenia, i aż do skończenia i końca będzie trwać spustoszenie” (Księga Daniela 9, 27).

Powyższy fragment protestanci odnoszą do antychrysta, który w ich interpretacjach ma zawiązać siedmioletnie przymierze pokojowe między wszystkimi religiami, aby „w połowie tygodnia”, tj. po 3,5 roku, przymierze to zerwać. Gdy tak się stanie, głoszą protestanckie sekty, rozpocznie się Wielki Ucisk, który będzie czasem największego prześladowania chrześcijan.

Siedem okresów Kościoła wg Bartłomieja Holzhausera

Żywot i dzieła wielebnego Sługi Bożego Bartłomieja, Ks. Dr. J. Górka, Tarnów 1908, s. Imprimatur +

Według Bartłomieja, siedem Kościołów czyli gminy apokaliptyczne są proroczą charakterystyką losów i kolei, jakie w przebiegu lat Kościół rzymski będzie przechodził. Według liczby tych gmin dzieli historię kościelną na siedem okresów czyli peryodów. Pierwszy okres czyli stan Kościoła nazywa posiewem, a trwa on od Chrystusa Pana do pierwszego prześladowania chrześcijan za Nerona. Siewca boski, Jezus Chrystus i Jego Apostołowie, oraz tychże następcy rzucają ziarno słowa bożego, a to ziarnko gorczyczne wyrasta w drzewo, pod którego cieniem wszystkie narody ziemskie mają znaleźć spoczynek.

Pius XII był świadkiem Cudu Słońca w Watykanie

Ogłoszenie przez Piusa XII w dniu 1 listopada 1950 roku dogmatu o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny poprzedziło zjawisko podobne do tego, które towarzyszyło objawieniom maryjnym w Fatimie w 1917 r., zwane „cudem słońca”. Poinformował o tym 28 lutego mediolański „Il Giornale”, zamieszczając nieznane dotąd zapiski papieża. Odręczny opis tego zjawiska, dokonany przez samego Papieża, odnaleziono w archiwum rodziny Pacellich.

Oto pełny tekst papieskiej notatki, ogłoszony przez „Il Giornale”:

„Było to 30 października 1950, na dwa dni przed dniem, na który cały świat katolicki czekał z wielką niecierpliwością – ogłoszenia dogmatu o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny. Około czwartej po południu odbywałem jak zwykle przechadzkę po Ogrodach Watykańskich, czytając i studiując, jak miałem w zwyczaju, różne papiery urzędowe. Wchodziłem od placyku Matki Bożej z Lourdes w stronę wierzchołka wzgórza prawą alejką, która biegnie wzdłuż muru. W pewnej chwili, gdy podniosłem wzrok znad papierów, uderzyło mnie zjawisko, którego nigdy dotąd nie widziałem. Słońce, które było jeszcze dość wysoko, wyglądało jak żółtawa matowa kula, otoczona jasnym kołem, które jednak nie przeszkadzało w żadnej mierze przyglądać się uważnie słońcu bez najmniejszej dokuczliwości. Przed nim znajdował się leciutki obłoczek. Matowa kula poruszała się nieznacznie, to kręcąc się, to przesuwając na lewo i prawo i w przeciwną stronę. Jednak wewnątrz kuli widać było zupełnie wyraźnie i nieprzerwanie silne ruchy.

Aktualnym papieżem Kościoła katolickiego jest Pius XII. Pius XII został wyrzucony z Rzymu.

Od kilku już lat na stronie „Dla katolików rzymskich integralnych” głosimy, iż soborowy kościół, uznawany przez zwiedzionych katolików za Kościół katolicki, nie jest Kościołem katolickim, jego hierarchia nie jest hierarchią Kościoła katolickiego, a głowa tego kościoła nie jest głową Kościoła katolickiego – nie jest papieżem.

Ponadto z całym przekonaniem dodajemy, iż, ponieważ Kościół żadnej ze swoich cech utracić nie może, a jedną z tych cech jest apostolskość Kościoła, musi Kościół posiadający cechę apostolskości trwać widzialnie na tym świecie – zatem musi gdzieś żyć prawdziwy papież Kościoła katolickiego, nawet jeśli nie wiemy gdzie i kim on jest.

Stąd nasza integralnie katolicka, dla tak wielu kontrowersyjna, konkluzja teologiczna, iż papież Pius XII musi posiadać legalnych następców w prymacie św. Piotra – w przeciwnym bowiem razie Kościół apostolski zostałby zniszczony.

O ile sama konkluzja jest oczywiście prawdziwa, o tyle nasze założenia, mówiące o wyborze nieznanego papieża na konklawe w 1958 roku, po śmierci Piusa XII, są błędne.

Nadchodząca epoka Triumfu Kościoła katolickiego

Przepowiednie a czasy obecne – O. Flawian Niebiański, 1942, Imprimatur +

Pierwsze miejsce pomiędzy przepowiedniami o przyszłości Kościoła św. zajmuje komentarz do objawienia św. Jana, napisany przez sługę Bożego Bartłomieja Holzhauser (ur. 1658), który już od dzieciństwa był obdarzony łaską jasnowidzenia. On to podzielił historię Kościoła św. na siedem okresów. W ostatniej części piątego okresu (Okres smutku od reformacji aż do Papieża anielskiego i Wielkiego Monarchy) pisze, „że świat nawiedzi wielka wojna, która wszystko spustoszy i spowoduje wielką nędzę. Panujących wypędzą lub zamordują. Monarchie upadną a na ich miejsce zaprowadzone zostaną republiki. Nastąpią powszechne zaburzenia, rozlegle majątki ulegną konfiskacie i rozpęta się wielkie prześladowanie Kościoła św. i duchowieństwa. Na świecie zapanuje ostateczny zamęt i przewrót. W chwili największej rozpaczy wszechmocna prawica Boga przyjdzie z pomocą sposobem niepojętym dla ludzkiego rozumu.”