Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus,
Od dawna nic nie pisałem, ponieważ nic nowego nie pojawiło się na moim horyzoncie istotnych wydarzeń. Jakiś czas temu jednak natrafiłem na tekst Michała Mikłaszewskiego tyczący się mojej osoby i do tego właśnie tekstu chciałem się odnieść poniżej, w kontekście Przymierza Boga z Izraelem.
Czytaj dalej„Ziemia Obiecana należy do Żydów”Alexander VII’s Bull: Speculatores Domus Israel
“Having been constituted, in the mysterious designs of divine Providence, as watchman over the house of Israel, that is, the holy Church of God…”.
„Ustanowieni, zgodnie z tajemniczymi planami Bożej Opatrzności, jako strażnicy domu Izraela, to jest świętego Kościoła Bożego…”
Kościół katolicki nie jest, jak naucza antypapież Aleksander VII, „domem Izraela”. Dom Izraela jest to biblijne określenie narodu żydowskiego – 12 plemion Izraela, które wywodzą się od 12 synów Jakuba, zwanego Izraelem, syna Izaaka, syna Abrahama.
Antypapież Pius VII oddał nominacje biskupie Kościoła we Francji w ręce wroga Kościoła Napoleona, twierdząc równocześnie, iż odstępca od wiary – Napoleon – jest katolikiem. Czytaj dalej„Antypapież Pius VII a Napoleon”
Tu okazuje bezpieczeństwo tego człowieka, który wszystko swe dufanie w Panu Bogu pokłada.
1 Chwała pienia Dawidowi.
Kto mieszka w spomożeniu Najwyższego, w obronie Boga niebieskiego będzie przebywał:
2 Rzecze Panu: Obrońca mój, i ucieczka moja jesteś ty, Bóg mój; w nim będę miał nadzieję. Czytaj dalej„Psalm XC (u Żydów 91)”
O tym, iż jawny heretyk nie jest członkiem Kościoła katolickiego pisałem w jednym z poprzednich wpisów. Poniższy wpis poświęcony jest formalnej herezji ukrytej.
Ukryty heretyk nie jest członkiem Kościoła katolickiego. Rozstrzygnięcie tej kwestii odnajdujemy w bulli Piusa IX Inefabilis Deus (8 grudnia 1854), w której ex cathedra ogłoszony został dogmat o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny. W tekście bulli, zaraz po uroczystej definicji, papież dodaje:
Pius IX, Inefabilis Deus (08.12.1854):
„Dlatego też ci, którzy ośmieliliby się w sercu pomyśleć inaczej, niż zostało to przez nas określone, od czego niech Bóg zachowa, niech się dowiedzą i wiedzą na przyszłość, że własnym wyrokiem się potępili i doznali upadku w wierze oraz odpadli od Kościoła katolickiego, a ponadto na mocy samego faktu popadają w kary ustanowione przez prawo, jeśli to, co sądzą w sercu, odważą się w słowie lub piśmie lub w inny dostrzegalny sposób wyjawić”.
„Quapropter si qui secus ac a Nobis praesumpserint corde sentire, ii noverint, ac porro sciant se proprio iudicio condemnatos, naufragium circa fidem passos esse, et ab unitate Ecclesiae defecisse, ac praeterea facto ipso suo semet poenis a iure, statutis subicere si quod corde sentiunt, verbo aut scripto, vel alio quovis externo modo significare ausi fuerint”.
Czytaj dalej„Ukryty heretyk nie jest członkiem Kościoła katolickiego”
Lata 70 oraz 80 to rozkwit filozofii New Age na Zachodzie. Ukazuje się wtedy wiele książek w których ideolodzy okultystycznej Nowej Ery jawnie prezentują swoją pogańską doktrynę oraz plany w stosunku do ludzkości. Dzisiaj doktryna ta zamaskowana jest pod hasłem „zrównoważonego rozwoju”. Przyjrzyjmy się więc na czym „zrównoważony rozwój” polega, oraz do czego ostatecznie prowadzi. Czytaj dalej„Przygotowanie świata na przyjście Lucypera”
W tym wątku można zostawić komentarz.
Jakiś czas temu opublikowałem na stronie tekst o nieważności chrztów szafowanych w sekcie novus ordo (soborowym kościele). Tekst ten został przeze mnie już usunięty, ponieważ był błędny. Przyczyną popełnionego przez mnie błędu było opieranie się na przekłamanym tłumaczeniu listu Apostolicae curae Leona XIII dostępnym na stronie Rodzina katolicka. Co ciekawe owo tłumaczenie zostało już ze strony usunięte. Czytaj dalej„Błąd co do chrztu. Wątpliwe sakramenty”
„Strzec się zatem należy, najdrożsi bracia, nie tylko tego, co otwarte i jawne, ale także tego, co subtelnością chytrego oszukaństwa zwodnicze. Cóż zaś bardziej podstępnego, co subtelniejszego nad to postępowanie wroga, przyjściem Chrystusa odkrytego i obalonego, który – widząc porzucone bałwany, i przez wielką liczbę wierzących siedziby swe i świątynie opustoszałe, wymyślił nowy podstęp, by pod tytułem samego imienia chrześcijańskiego uwodził nieostrożnych? A czyni to, gdy do narodów przyszła światłość, gdy dla ocalenia ludzi zbawienne zajaśniało światło, by głusi usłyszeli głos łaski duchowej, ślepi otwarli oczy swe ku Bogu, chorzy wiekuiste odzyskali zdrowie, chromi biegli do kościoła, niemi donośnym głosem prośby zanosili. Wynalazł herezje i schizmy, którymi by wywracał wiarę, psuł prawdę, zrywał jedność. Których nie może zatrzymać w ślepocie starej drogi, tych okrąża i zwodzi błędem drogi nowej. Porywa ludzi z samego Kościoła; i gdy się im zdaje, że już się zbliżyli do światła i uszli nocy świata, w innych znów, z czego oni nie zdają sobie sprawy, pogrąża ciemnościach. Czyni to w tym celu, by – nie stojąc przy Ewangelii Chrystusa i nie zachowując Jego prawa, nazywali się chrześcijanami, a chodząc w ciemnościach, sądzili, że posiadają światło. Schlebia im i oszukuje ich przeciwnik, który według słów apostoła przemienia się w anioła światłości (2 Kor. XI, 14 n.), a pomocników swych podstawia, nazywających noc dniem, zgubę zbawieniem, rozpacz drogą nadziei, przedstawiających wiarołomność jako wiarę, antychrysta pod imieniem Chrystusa, by w ten sposób kłamiąc, prawdę przebiegle unicestwiali. To się dzieje wtedy – najmilsi bracia, gdy się nie wraca do źródła prawdy, gdy się nie szuka głowy i nie zachowuje nauki niebieskiego urzędu nauczycielskiego” – ŚW. CYPRIAN, BISKUP KARTAGIŃSKI
Według Bartłomieja Holzhausera (ur. 1658) siedem kościołów z Apokalipsy, do których z polecenia Chrystusa św. Jan pisze listy, są proroczą charakterystyką losów i kolei, jakie będzie przechodził Kościół katolicki. Okres piąty to czas smutku, który trwać ma od reformacji do papieża anielskiego. Okres szósty to czas pocieszenia Kościoła, którego początkiem będzie pojawienie się katolickiego przywódcy – Wielkiego Monarchy, który zwróci prawowitemu papieżowi i Kościołowi katolickiemu wszystkie utracone prawa. Obecnie znajdujemy się na przełomie tych dwóch okresów – w przededniu Zmartwychwstania Kościoła. Czytaj dalej„List do katolików integralnych”
Często w dyskusjach internetowych spotykam się z fałszywym przekonaniem, iż jedynie herezja uporczywa tj. formalna wyłącza z Kościoła i pozbawia członkostwa w Mistycznym Ciele Chrystusa. Rozpowszechniona jest błędna opinia, iż heretyk materialny, ponieważ znajduje się błędzie nieuporczywym, należy do Kościoła katolickiego i jest jego członkiem. Czytaj dalej„Jawny heretyk nie jest członkiem Kościoła katolickiego”
W 1965 roku na zakończenie tzw. Soboru Watykańskiego II (SV2) antypapież Paweł VI „promulgował” wszystkie dokumenty „soboru” oraz zobowiązał wiernych, w autorytecie św. Piotra Apostoła, do przyjęcia ogłoszonej nauki – jako nauki nieomylnego Magisterium. Jak wiemy nauka ta zawiera błędy i herezje potępione wcześniej przez Kościół: herezję wolności religijnej, fałszywy ekumenizm, fałszywą naukę dotyczącą kolegialności biskupów oraz fałszywą naukę dotyczącą natury Kościoła.
Ogłoszono zatem nową doktrynę, która, jak dzisiaj już wiemy, stała się fundamentem sekty Novus Ordo, a która została na tamten czas przyjęta przez biskupów obecnych na SV2 zjednoczonych z antypapieżem Pawłem VI. Tym samym obecni na „soborze” biskupi, oraz biskupi nieobecni na „soborze” którzy heretyckie postanowienia „soboru” przyjęli, odpadli ipso facto od Kościoła katolickiego, przestali być jego członkami oraz utracili posiadane w Kościele urzędy oraz jurysdykcję.
Pius XII, encyklika Mystici Corporis Christi
„Wszakże do członków Kościoła tylko tych zaliczyć można, którzy są ochrzczeni i wyznają prawdziwą wiarę i ani sami nie wyłączyli się na swe nieszczęście z jedności Ciała, ani też dla bardzo ciężkich przewinień nie zostali z niej wykluczeni przez prawowitą władzę. (…) Jak tedy w prawdziwym związku wiernych istnieje tylko jedno Ciało, jeden Duch, jeden Pan i jeden chrzest, tak też może być tylko jedna wiara. Kto zatem Kościoła słuchać nie chce, tego z nakazu Pana uważać należy jako poganina i celnika (Mat. 18, 17). Ci więc, którzy różnią się wiarą lub uznawaną przez siebie władzą, nie mogą żyć w tym samym Ciele, ani też być ożywieni jednym jego Bożym Duchem”.
Tym sposobem kościoły partykularne, rozsiane po całym świecie, przez publiczne przyjęcie herezji SV2 przez biskupów, odłączyły się od jedności katolickiej i stały się częściami soborowej sekty, w łonie której prócz diecezji niegdyś katolickich, znajdują się również kościoły jawnie schizmatyckie i heretyckie, jak np. kościół luterański, o czym ostatnio głośno.
UZUPEŁNIENIE:
Ponieważ Jan XXIII był jawnym heretykiem, i co za tym idzie, nigdy nie był on papieżem, kościoły partykularne utraciły jedność z Kościołem katolickim i popadły w schizmę w chwili uznania antypapieża Jana XXIII za papieża katolickiego — tj. w 28 październiku 1958!
Warunkiem posiadania w Kościele urzędu jest bycie członkiem Kościoła. Nie jest zaś członkiem Kościoła osoba, która nie podlega prawowitej władzy, jak to powyżej definiuje Pius XII.
Czytaj dalej„Odżywanie sakramentów – sakramenty przyjęte poza Kościołem katolickim są martwe”
Chrystus posyła Apostołów z zadaniem do wykonania, które nazywamy misją apostolską. Posyłając Apostołów przekazuje im również władzę, którą posiada, aby powierzoną misję mogli oni w Jego Imieniu wykonać. Bezpośrednio misję od Chrystusa otrzymali JEDYNIE pierwsi Apostołowie. Następcy Apostołów – w tym biskup Rzymu, następca św. Piotra – otrzymują misję apostolską (posłannictwo) pośrednio.
Ks. Sieniatycki, Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna, Kraków, 1932; str. 197-198
„Apostołowie mieli oprócz zwyczajnej potrójnej władzy nauczania, uświęcania i rządzenia, która to władza przeszła na biskupów, jeszcze osobiste, szczególne i nadzwyczajne dary czyli prerogatywy, które im do urzędu apostolatu t. j. do szerzenia wszędzie nauki Chrystusowej były potrzebne, ale które biskupom, jako rządcom już założonych Kościołów, do spełnienia ich urzędu nie były konieczne, dlatego na nich nie przeszły z apostołów. Do tych osobistych prerogatyw apostołów należały bezpośrednie posłannictwo przez Chrystusa, władza nauczania wszystkie narody, zakładania wszędzie Kościołów i rządzenia niemi, nowe objawienia i ich zakończenie w apostołach, osobisty każdemu z apostołów dany dar nieomylności i udzielenie im darów charyzmatycznych. Te prerogatywy nie przeszły na biskupów. Czytaj dalej„Misja apostolska, sukcesja apostolska, prawny wybór papieża.”
Dla katolików rzymskich integralnych 