Heretycka deklaracja doktrynalna „Tenete Traditiones”

Na sedewakantystycznej stronie Kolegi Michała Mikłaszewskiego opublikowana została deklaracja doktrynalna strony „Tenete Traditiones”, gdzie możemy przeczytać, iż sedewakantyści określają siebie mianem „Katolików Rzymskich Integralnych”. Niestety, autor deklaracji, Kolega Michał Mikłaszewski, katolikiem integralnym nie jest – nie przyjmuje bowiem integralnie nauczania Kościoła katolickiego. Co więcej, Kolega Mikłaszewski nauczanie Kościoła zna, a pomimo tego przedkłada swój własny osąd ponad to nauczanie – jest zatem heretykiem formalnym i znajduje się całkowicie poza Kościołem. Jeśli nie nawróci się do prawdy katolickiej – potępi się na wieki. 

Sobór Watykański nie ogłosił dogmatu o nieomylności papieskiej. Herezja „tylko ex cathedra”. Biblioteka ’58 do pieca!

Chrystus ustanowił w Kościele potrójny urząd: 1. uświęcania (władza kapłańska), 2. nauczania (władza nauczycielska), 3. oraz rządzenia (władza pasterska/królewska). Kościół w sposób nieomylny sprawuje zarówno urząd nauczania (władza wiązania rozumu wiernych w sprawach wiary i moralności), oraz urząd rządzenia (władza kierowania wolą wiernych w sprawach dyscypliny Kościoła). Nas w tym miejscu interesuje urząd nauczycielski – MAGISTERIUM KOŚCIOŁA.

Misja apostolska, sukcesja apostolska, prawny wybór papieża.

Chrystus posyła Apostołów z zadaniem do wykonania, które nazywamy misją apostolską. Posyłając Apostołów przekazuje im również władzę, którą posiada, aby powierzoną misję mogli oni w Jego Imieniu wykonać. Bezpośrednio misję od Chrystusa otrzymali JEDYNIE pierwsi Apostołowie. Następcy Apostołów – w tym biskup Rzymu, następca św. Piotra – otrzymują misję apostolską (posłannictwo) pośrednio.

Ks. Sieniatycki, Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna, Kraków, 1932; str. 197-198

„Apostołowie mieli oprócz zwyczajnej potrójnej władzy nauczania, uświęcania i rządzenia, która to władza przeszła na biskupów, jeszcze osobiste, szczególne i nadzwyczajne dary czyli prerogatywy, które im do urzędu apostolatu t. j. do szerzenia wszędzie nauki Chrystusowej były potrzebne, ale które biskupom, jako rządcom już założonych Kościołów, do spełnienia ich urzędu nie były konieczne, dlatego na nich nie przeszły z apostołów. Do tych osobistych prerogatyw apostołów należały bezpośrednie posłannictwo przez Chrystusa, władza nauczania wszystkie narody, zakładania wszędzie Kościołów i rządzenia niemi, nowe objawienia i ich zakończenie w apostołach, osobisty każdemu z apostołów dany dar nieomylności i udzielenie im darów charyzmatycznych. Te prerogatywy nie przeszły na biskupów.

Epikeia a nielegalne i schizmatyckie konsekracje biskupie lefebrystów oraz sedewakantystów

Ponieważ odnotowałem wzmożony ruch na stronie dla tekstów o epikei oraz konsekracjach biskupich lefebrystów i sedewakantystów, dla porządku strony postanowiłem w tym wpisie zrobić jeden zbiorczy materiał, a stare wpisy usunąć.

Pelagiusa Asturiensisa „kościół oświecony(ch)”

Gdy jakiś czas temu twierdziliśmy, iż cnoty nadprawości (epikei) nie można stosować do prawa karnego Kodeksu Kanonicznego Pelagius wykazał nam błąd. Jak słusznie argumentował „per se” prawo karne Kościoła nie może być szkodliwe, jednak „per accident” szkodliwe być może i wtedy ma zastosowanie epikeia. I to był błąd który faktycznie popełniliśmy i do którego się przyznajemy. Nie jesteśmy nieomylni. Jednak nie zmienia to istoty rzeczy co do sedewakantyzmu.

Poniższy wpis dotyczy tekstu Pelagiusa „Szymona Klucznika „kościół zaćmiony(ch)” – koniec, kropka”. Zanim jednak odniesiemy się do tego, co Pelagius napisał, w pierwszej kolejności o tym, czego Pelagius nie napisał, czyli dlaczego sedewakantyzm to herezja.

Sedewakantyzm a nauka Kościoła katolickiego

Jeszcze jeden wpis poświęcony herezjom x. Cekady i sedewakantyzmu. Dedykowany wszystkim tym, którzy autorytet nauczycielski Kościoła przenieśli z soborowej sekty na „kapłanów po studiach teologicznych”. Przykro jest patrzeć jak dziś wielu katolików poszukujących prawdy daje się łapać na tą samą żydowską strategię oszukiwania gojów, gdy zarzuty sedewakantystów skierowane wobec katolików integralnych są dokładnie takie same, jakimi posługuje się soborowa sekta wobec sedewakantystów — odrzucenie autorytetu! W przypadku katolików integralnych rozchodzi się o autorytet „kapłanów po studiach”, w przypadku sedewakantystów chodzi o autorytet „papieża” i „Kościoła”. 

Tradycyjni kapłani, nieprawowite sakramenty – kolejne herezje x. Cekady

Ostatnimi czasy na stronie x. Rafała Trytka pojawiło się tłumaczenie tekstu x. Cekady z 2003 roku. Sedewakantystyczny ksiądz odpiera tam zarzuty stawiane w kwestii godności szafowanych sakramentów.

Na wstępie trzeba zaznaczyć, iż katolicy integralni wbrew pozorom nie mają wiele wspólnego z tzw. „home-aloner” z którymi x. Cekada polemizuje. „Home-aloner” są to świeccy sedewakantyści wg których w świetle Prawa Kanonicznego nie ma dzisiaj możliwości sprawowania godnych sakramentów.

Jurysdykcja prosto z nieba

Nauczaniem zwyczajnego Magisterium jest, iż z rozporządzenia Chrystusa papież katolicki posiada prymat władzy jurysdykcyjnej (nauczania i rządzenia) nad całym Kościołem. W Kościele jedynie rzymski papież otrzymuje władzę jurysdykcji bezpośrednio od Chrystusa, inni pasterze władzę nad wiernymi otrzymują tylko za pośrednictwem papieża. Papież jest więc jedynym źródłem władzy jurysdykcyjnej – kto nie otrzymał misji apostolskiej od papieża, ten władzy nauczania oraz rządzenia nie posiada.

Gdzie jest Kościół apostolski? Żydowski spisek przeciwko Kościołowi.

Dlaczego sedewakantyzm/sedeprywacjonizm nie ma racji?

Czy obecnie Kościół znajduje się w okresie sede vacante?

W oparciu o katolicką naukę o prymacie jurysdykcji, sukcesji apostolskiej oraz apostolskości Kościoła możemy wyciągnąć pewny wniosek teologiczny, iż prawdziwy papież Kościoła katolickiego żyje, nawet jeśli pozostaje nieznany dla świata.

Tenete Traditiones – w mrokach herezji sedewakanatyzmu

W wyniku mojej krótkiej wymiany zdań na facebooku z sedewakantystą Michałem Mikłaszewskim (dostępna pod tym wpisem), na stronie „Tenete Traditiones” pojawił się tekst zwalczający katolicyzm integralny: „Łatwiej byłoby zagasić słońce niż uczynić Kościół niewidzialnym”. Pomimo zawartych tam tez i sformułowań cieszy mnie, że Michał Mikłaszewski zdecydował się taki tekst opublikować. Dzięki temu czytelnicy jego strony, dowiadując się o katolicyzmie integralnym, będą mieli szansę poznać prawdy wiary katolickiej i odrzucić błędy sedewakantyzmu. Przykre natomiast jest to, iż równocześnie autor obraża wielu katolików, którzy błędy już odrzucili i nawrócili się na integralną wiarę katolicką.

Herezje tzw. „Soboru Watykańskiego II”. Sedewakantyści a Kościół apostolski.

Na stronie ultramontes.pl znajduje się tekst ks. Francesco Ricossy „Komentarz do Odpowiedzi Kongregacji Doktryny Wiary na pytania dotyczące Lumen gentium nr 8”. Ks. Ricossa skupia się w nim na błędach Soboru Watykańskiego II, a konkretnie analizuje błąd dotyczący natury Kościoła zwany potocznie „subsistit in”. Co jednak dla nas ważniejsze, Ks. Ricossa porusza kwestię sukcesji apostolskiej. Poniżej interesujące nas fragmenty:

O czym milczy Ksiądz Rafał Trytek?

Ksiądz Rafał ma oczywiście słuszność w tym, iż soborowa sekta ubrana w katolickie szaty Kościołem założonym przez Chrystusa nie jest, nie jest Kościołem katolickim. Problem nie polega jednak na tym co Ksiądz Rafał Trytek mówi, ale na tym o czym milczy. A milczy na temat nauki Kościoła, która jest nie do pogodzenia z sedewakantyzmem, a raczej to sedewakantyzm jest nie do pogodzenia z nauką Kościoła katolickiego. Konkretnie mam na myśli naukę o apostolskości Kościoła.

Pius IX orzeka (1864, Denz. 1686):

„Prawdziwy Jezusa Chrystusa Kościół czworakimi cechami, które z Symbolu, jako przedmiot wiary wyznajemy, powagą bożą jest ustanowiony i poznawalny“.

W obronie wiary i tradycji?

Przyjaciel podesłał mi tekst ze strony „W obronie wiary i tradycji” traktujący o lefebrystach i jurysdykcji z prośbą o ustosunkowanie się.

Tekst ten zawiera słuszną tezę, iż kapłani Bractwa nie posiadają jurysdykcji do spowiedzi, jednak autor zarzucając Bractwu szerzenie półprawd, sam nie jest od nich wolny, a nawet w samym tekście można znaleźć wiele fundamentalnych błędów.

Sukcesja Apostolska a odstępstwo sedewakantyzmu

Obecnie powszechnie panuje błędne przekonanie co do istoty Sukcesji Apostolskiej. Zgodnie z nim Sukcesja polega na „nieprzerwanym łańcuchu nakładania rąk przez biskupów od czasów apostolskich do dnia dzisiejszego” [za wikipedią]. Taka heretycka nauka o Sukcesji Apostolskiej została zdefiniowana przez modernistyczną hierarchię po antysoborze (1962-65). Nie ma jednak nic wspólnego z nauką Kościoła katolickiego.