Ks. Sieniatycki, Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna, Kraków 1932; s.244-246
Św. Ireneusz stawia zasadę, że Kościoły apostolskie t. j. założone przez Apostołów, które mają nieprzerwaną sukcesję biskupów, począwszy od pierwszego, przez apostołów ustanowionego, posiadają prawdziwą naukę Chrystusową, gdyż pierwszy biskup otrzymał ją od apostołów a potem została przekazana, bez błędu, przez biskupów, w nieprzerwanym szeregu po sobie następujących.
Dlatego, chcąc się przekonać jaka była nauka Apostołów, a więc i Chrystusa, należałoby zbadać naukę Kościołów apostolskich. Ponieważ atoli ta droga byłaby zbyt uciążliwa, przeto, chcąc poznać naukę Chrystusową, wystarczy zbadać tradycję i wiarę przekazaną przez nieprzerwane następstwo biskupów „największego, najstarszego i wszystkim znanego, przez najsławniejszych dwóch apostołów Piotra i Pawła w Rzymie założonego i zorganizowanego Kościoła, z którym z powodu (jego) większego autorytetu musi się zgadzać każdy Kościół, t. j. wierni skądkolwiekby byli, każdy (mówię) Kościół, w którym zawsze przez wiernych, skądkolwiekby byli, była zachowana tradycja, która jest od apostołów — ad hanc enim ecclesiam propter potentiorem (al. potiorem) principalita tem necesse est omnem convenire ecclesiam, hoc est eos, qui sunt undique fideles, in qua semper ab his, qui sunt undique conservata est ea, quae est ab apostolis traditio” adv. haer.
Z Kościołem rzymskim, dla jego większego autorytetu, musi się zgadzać co do nauki każdy kościół, jeśli jego nauka ma być apostolską.
Czytaj dalej„Św. Ireneusz, pogromca fałszywego tradycjonalizmu” →