Św. Atanazy
„Ktokolwiek chce być zbawiony, winien przede wszystkim zachować wiarę katolicką; kto nie dochowa jej w całości i nienaruszonej, bez wątpienia ulegnie wiecznej zagładzie.„
W kręgach tzw. tradycji katolickiej możemy obecnie często słyszeć, zarówno od wiernych, jak również, a może przede wszystkim, od hierarchii, iż Kościół Chrystusa cierpi dziś na poważną chorobę modernizmu, został skażony herezjami, etc.. Przykładem niech będzie tekst ks. Karol Stehlina z Bractwa św. Piusa X, z „Zawsze Wierni” z nr 3/2014 „Filius Ecclesiae — syn Kościoła”.
„Jeśli Mistyczne Ciało Chrystusa dziś przeżywa ciężką chorobę, to z powodu wielu członków, które uległy zatruciu niszczycielskimi teoriami modernizmu. (…) Chcemy, aby Kościół – Matka nasza, wyzdrowiał w swoich członkach tak, jak zdrowy jest w swojej niewidzialnej Głowie, czyli w Jezusie Chrystusie.”
Ks. Stehlin twierdzi, iż jeżeli członek Kościoła Chrystusowego (w domyśle hierarchia posoborowego kościoła) „jest chory na modernizm” (tj. herezje modernizmu) to w skutek tego „Ciało Chrystusa przeżywa ciężką chorobę”. Taka wykładnia teologiczna jest niezgodna z nauką Kościoła, która głosi, iż skutkiem herezji, schizmy czy apostazji jest odłączenie od Mistycznego Ciała Chrystusa, a nie choroba Ciała Chrystusowego.
Członki Kościoła nie mogą więc być „chore na modernizm”, bowiem każdy członek, który „uległ zatruciu niszczycielskimi teoriami modernizmu” przestaje tym samym być członkiem Kościoła — Mistycznego Ciała Chrystusa.
Kościół katolicki jest święty
Naucza Sobór Konstantynopolitański (381) w Składzie Apostolskim, iż niezbywalnymi cechami Kościoła Chrystusowego, których to cech Kościół utracić nigdy nie może, są jedność, świętość, powszechność i apostolskość. Pius IX orzeka (1864, Denz. 1686):
„Prawdziwy Jezusa Chrystusa Kościół czworakimi cechami, które z Symbolu [Apostolskiego], jako przedmiot wiary wyznajemy, powagą bożą jest ustanowiony i poznawalny“.
Świętość Kościoła Chrystusowego wyraża się przede wszystkim poprzez świętość nauki którą Kościół głosi, którą podaje do wierzenia i którą wierni są zobowiązani przyjąć pod groźbą utraty życia wiecznego.
ks. Sieniatycki, Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna, Krakow 1932
„Kościół, by się mógł nazywać świętym, winien być takim świętością zasad i świętością członków. Świętość zasad polega na tym, że nauki, które głosi są święte, ma też środki odpowiednie do uświęcenia swych członków. Musi mieć wszystkie zasady święte; nie mógłby się nazywać świętym, gdyby choć jedna jego nauka sprzeciwiała się świętości.”
Kościół jest świętym ponieważ nauka w Kościele Chrystusowym głoszona to nauka Boża, według słów Zbawiciela (Jan 7, 16): „Nauka moja, nie jest moja, ale tego, który mię posłał„. Jezus Chrystus został posłany przez Boga Ojca aby objawić naukę Ojca. Jezus Chrystus tenże skarb wiary zechciał powierzyć Kościołowi, aby on, przy pomocy Ducha Świętego, prawdy objawionej sumiennie strzegł i dokładnie ją wykładał (Jan 20, 21): „Jako mię posłał Ojciec, i Ja was posyłam.”
Do zbawienia potrzeba nam przede wszystkim wiary w prawdy, które Bóg Ojciec objawił przez Syna, które Jezus Chrystus przekazał Apostołom, a które Kościół do wierzenia podaje.
Jezus Chrystus dał swojemu Kościołowi władzę nauczycielską, mocą której zwierzchnicy Kościoła mają naukę objawioną głosić i tłumaczyć oraz domagać się jej przyjęcia. To prawo nauczania jest częścią władzy jurysdykcyjnej.
Kościół spełnia swe nauczycielstwo w imieniu Chrystusa i w jego asystencji, dlatego też nauka przezeń głoszona jest nieomylna i nazywa się Słowem Bożym (clavis scientiae). Z tego powodu Kościół domaga się przyjęcia jej bez żadnych zastrzeżeń.
Nieomylny ten autorytet był dany nie tylko Apostołom, ale istnieje trwały w Kościele: „Idąc, nauczajcie wszystkie narody chować, com wam kolwiek przykazał, a oto ja jestem, z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata“ (Mat. 28, 20). Ponieważ Kościół przechowuje naukę objawioną w nieskazitelnej czystości, przeto zowie się filarem i utwierdzeniem prawdy (1 Tym. 3, 15).
Nakaz dany Apostołom, jest równocześnie nakazem także dla słuchaczy, aby przyjęli głoszoną naukę (magisterium auctoritativum). Tym samym kto by choć jedną prawdę, przez Kościół do wierzenia podaną zaprzeczał, lub tylko w wątpliwość podawał przestałby być członkiem Kościoła katolickiego.
Poszczególne kościoły, jak i poszczególne osoby, jako części całego Kościoła, gdy wyznają naukę inną od tej, która pochodzi od Apostołów, którą Apostołowie otrzymali od Jezusa Chrystusa, a którą Jezus Chrystus otrzymał od swego Ojca Niebieskiego, są wyłączeni z Kościoła Chrystusowego oraz tracą wszelki urząd oraz jurysdykcję. Dotyczy to nawet najwyższej władzy, papieża. Pisze św. Antonin:
„W przypadku gdyby Papież stał się heretykiem, to – przez sam ten fakt i bez żadnego innego orzeczenia – odłączyłby się od Kościoła. Głowa oddzielona od ciała nie może – tak długo jak pozostaje oddzielona – być głową tego samego ciała, od którego została odcięta.”
Pisze św. Paweł w liście do Galatów (1, 8):
„Choćby Anioł z nieba zstąpił i głosił co innego, niż Apostołowie przepowiadali, niech będzie wyklęty.”
Kościołem opiekuje się Duch Święty, który nie może dopuścić, żeby forma rządu przez Chrystusa Pana ustanowiona, wyszła Kościołowi na szkodę.
Papież, który jest najwyższym pasterzem, sędzią i prawodawcą Kościoła Chrystusowego nie może rządzić w sposób oczywiście niezgodny z Pismem św., Tradycją i orzeczeniami swoich poprzedników i Soborów powszechnych; „nigdy też nie było wypadku, żeby którykolwiek Papież próbował zburzyć to, co zrobili jego poprzednicy” — pisał ks. Sieniatycki w Apologetyce, w 1932 roku.
Celem Kościoła Chrystusowego jest uświęcanie i zbawianie ludzi. Celu tego nie mógłby osiągnąć, gdyby albo utracił albo zmienił prawdy dogmatyczne lub moralne przez Chrystusa mu jakby w depozyt oddane.
Pan Jezus obiecał, iż Kościół Chrystusowy trwać będzie aż do końca świata; aż do końca świata zachowa niezmienioną naukę Chrystusową.
Dlatego kościoły, których nauka jest inna niż ta, którą Jezus Chrystus objawił od Ojca, którą przekazał w świętym depozycje swojemu Kościołowi, nie posiadają cechy świętości, nie są Kościołem Chrystusa, lecz są heretyckimi.
To jest nauka prawdy katolickiej, od której nikt nie może odstąpić bez utraty wiary i zbawienia.
Orzeczenie Soboru Florenckiego, Sesja II:
„[Kościół] Mocno wierzy, wyznaje i głosi: że nikt z tych, co są poza Kościołem katolickim, nie tylko poganie, ale i Żydzi, heretycy i schizmatycy, nie mogą stać się uczestnikami życia wiecznego, ale pójdą „w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom”, jeśli przed końcem życia nie będą do niego włączeni; i że jedność ciała Kościoła znaczy tak wiele, iż jedynie ludziom w nim pozostającym sakramenty kościelne, posty, jałmużny i inne dzieła pobożności pomagają do zbawienia, a trudy chrześcijańskiej walki przynoszą nagrody wieczne, gdyż nikt – jakichkolwiek by jałmużn nie udzielał, nawet gdyby dla imienia Chrystusa przelał swą krew – nie może być zbawiony, jeśli nie pozostaje w łonie Kościoła katolickiego i w jedności z nim.”
Opracowano na podstawie:
- Dogmatyka katolicka. Krótko napisał X. J. Tylka. Tarnów 1900
- Ks. Dr. Maciej Sieniatycki, Prof. Uniw. Jagiell. w Krakowie, Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna. Kraków 1932
- Ks. Dr. Ignacy Grabowski, Prof. Uniw. Warsz., Prawo kanoniczne według nowego kodeksu, We Lwowie 1927
- Katechizm kard. Gasparriego
Szymon Klucznik
Dla katolików rzymskich integralnych 
Chore to było zwodzenie Lefebvre’a, który uznawał kolejnych antypapieży, a którego na prezbitera (1929) i biskupa (1947) wyświęcał mason wysokiego stopnia Lienart. Kościół Święty w przeszłości, przy święceniach masońskich, ponawiał sakrament w całości, bez formy ‚sub conditione’. Czy zatem księży ‚fsspx’ mamy nazywać ‚panami’?
It’s actually a nice and helpful piece of info. I’m satisfied that you shared this
helpful information with us. Please stasy us informed like
this. Thanks for sharing.