Tag: nieomylność

Nieomylność Kościoła – My Catholic Faith. A Catechism in Pictures, 1954

My Catholic Faith. A Catechism in Pictures, by Most Reverend Louis LaRavoire Morrow, S. T. D., Bishop of Krishnagar. [1954]

Kościół nie może nauczać błędu, ponieważ został założony przez Chrystusa, Boga Samego. Posłał On Swych Apostołów z władzą głoszenia Jego Ewangelii. Powiedział On: „Jako mię posłał Ojciec, i ja was posyłam” (Jan. 20, 21). „A ja prosić będę Ojca, i innego Pocieszyciela da wam, aby mieszkał z wami na wieki… A Pocieszyciel Duch Święty, którego Ojciec pośle w imię moje, On was wszystkiego nauczy, i przypomni wam wszystko, cokolwiek wam powiedziałem” (Jan. 14, 16. 26). Czytaj dalej„Nieomylność Kościoła – My Catholic Faith. A Catechism in Pictures, 1954” →

Kościół w swojej nauce jest nieomylny.

Ks. St. Bartynowski T.J., Apologetyka podręczna. Obrona wiary katolickiej z odpowiedziami na zarzuty. Kraków 1916 rok, s. 395-402

Skoro mamy obowiązek należeć do Kościoła katolickiego i słuchać go tak bezwarunkowo, jak samego Chrystusa — według słów Tegoż: Kto was słucha, mnie słucha (Łuk. 10, 16) — to Kościół ten musi być tak samo nieomylny, jak Chrystus; inaczej bowiem nikt nie miałby zaufania do Kościoła, gdyby nie był pewny, że wierząc mu, nie zbłądzi. Zresztą sam Chrystus wprowadziłby nas w błąd, rozkazując nam pod groźbą potępienia słuchać takiego Kościoła, któryby mógł błądzić w nauce wiary i obyczajów — i groźba taka byłaby niesprawiedliwą.  Czytaj dalej„Kościół w swojej nauce jest nieomylny.” →

Nieomylny urząd nauczycielski Kościoła, cz. V: Podmiot nieomylności. Nieomylność biskupów.

Ks. Sieniatycki, Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna, Kraków, 1932; str. 287-288

Podmiotem nieomylności są: 1. Papież sam, jako głowa i najwyższy nauczyciel Kościoła. 2. Biskupi wraz z papieżem, jako ciało nauczających pasterzy ze swą głową.

Nieomylność biskupów

Chrystus nie tylko samemu Piotrowi osobno i jego następcom, ale i innym Apostołom razem z Piotrem i następcom Apostołów razem z następcami Piotra, papieżami, jako jednemu ciału nauczającemu dał dar nieomylności. Następcami Apostołów są biskupi. Więc biskupi razem z Ojcem św. jako jedno ciało nauczające są nieomylni. Biskupi spełniają swój urząd nauczycielski w podwójny sposób: w sposób uroczysty, gdy zgromadzeni na Soborze powszechnym wydają orzeczenia dogmatyczne i w sposób zwyczajny, nauczając w swych diecezjach wiernych. Czytaj dalej„Nieomylny urząd nauczycielski Kościoła, cz. V: Podmiot nieomylności. Nieomylność biskupów.” →

Nieomylny urząd nauczycielski Kościoła, cz. III: Przedmiot nieomylności

Ks. Sieniatycki, Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna, Kraków, 1932; str. 270-277

Sobór Watyk. (sess. IV. cap. 4) poucza definitywnie, że przedmiotem nieomylności Kościoła jest „nauka wiary i obyczajów, doctrina de fide et moribus”. A zatem nieomylność Kościoła obejmuje wszystkie prawdy chrześcijańskiej wiary i moralne normy chrześcijańskiego życia. Prawdy te albo są objawione albo z objawionymi tak ściśle złączone, że bez nich i objawione nie mogłyby się ostać i nie dałyby się obronić. Stąd podwójny jest przedmiot nieomylności Kościoła: pierwszo- i drugorzędny. Czytaj dalej„Nieomylny urząd nauczycielski Kościoła, cz. III: Przedmiot nieomylności” →

Nieomylny urząd nauczycielski Kościoła, cz. IV: Podmiot nieomylności. Nieomylność Papieża.

Ks. Sieniatycki, Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna, Kraków, 1932; str. 277-284

Podmiotem nieomylności są: 1. Papież sam, jako głowa i najwyższy nauczyciel Kościoła. 2. Biskupi wraz z papieżem, jako ciało nauczających pasterzy ze swą głową.

Nieomylność Papieża

Pojęcie nieomylności papieża. Sobór Watyk. (Constit. de eccles. cap. 4) w definicji dogmatycznej o nieomylności papieża daje pełne pojęcie tej nieomylności. „Uczymy i definiujemy, mówi Sobór, że jest dogmatem przez Boga objawionym: papież, gdy mówi z katedry, to jest, gdy pełniąc urząd pasterza i nauczyciela (doctoris) wszystkich chrześcijan, mocą swego najwyższego apostolskiego autorytetu definiuje naukę wiary lub obyczajów, jako mającą być uznaną (tenendam) przez cały Kościół, wskutek asystencji bożej, w św. Piotrze mu obiecanej, tę nieomylność posiada, którą chciał boski Zbawiciel, by posiadał jego Kościół w definiowaniu nauki wiary lub obyczajów i dlatego definicje papieża, same z siebie, nie zaś ze zgody Kościoła, nie podlegają reformie”. Objaśnimy tę definicję. Czytaj dalej„Nieomylny urząd nauczycielski Kościoła, cz. IV: Podmiot nieomylności. Nieomylność Papieża.” →

Nieomylny urząd nauczycielski Kościoła, cz. II: Istnienie nieomylności

Ks. Sieniatycki, Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna, Kraków, 1932; str. 267-270

Trzeba pamiętać, że Ojciec św. sam i Biskupi razem z Ojcem św. są tylko wtedy nieomylnymi, gdy głoszą prawdy wiary i obyczajów i wyraźnie zaznaczają, że chcą wszystkich wiernych do uznania tych prawd zobowiązać. To co przytaczają jako argumenty, wyjaśnienia, okolicznościowe, uwagi nie podpada pod zakres ich nieomylności. Gdyby w poszczególnym wypadku było wątpliwe, czy zamierzali swym orzeczeniem zobowiązać wiernych do wiary, nikt nie byłby wtedy do wiary zobowiązany, bo prawo wątpliwe nie obowiązuje.

1. Z obietnic Chrystusa.

a) Mówi Chrystus do Apostołów: „Idąc tedy nauczajcie wszystkie narody… nauczajcie je chować wszystko, com wam kolwiek przykazał. A oto ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata” (Mat. 28, 19—20). Chrystus nakazuje apostołom i ich następcom podawać wszystkim narodom całą swą naukę i obiecuje, gdy będą nauczać, być z nimi ustawicznie, po wszystkie dni, aż do skończenia świata. Więc oczywiście nie dopuści, by w jego obecności błędną naukę podawali, czyli apostołowie i ich następcy aż do końca świata będą nieomylni w nauczaniu. Gdy Bóg obiecuje być z kim, zawsze to w piśmie sw. oznacza skuteczną, ze szczęśliwym wynikiem pomoc Bożą (cfr. Gen. 21. 22; Luc. 1. 28; Act. 18. 9). Nie byłaby skuteczna pomoc Chrystusa, ani wynik jej szczęśliwy, gdyby Apostołowie i ich następcy błądzili w nauczaniu. Czytaj dalej„Nieomylny urząd nauczycielski Kościoła, cz. II: Istnienie nieomylności” →

Nieomylny urząd nauczycielski Kościoła, cz. I

Ks. Sieniatycki, Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna, Kraków 1932; str. 266-267

Chrystus powierzył swą naukę Kościołowi, by ją szerzył między ludźmi. By to mógł czynić bez błędu, wyposażył go darem nieomylności. O tym darze Kościoła będziemy teraz mówić.

1) Pojęcie nieomylności.

a) Nieomylność Kościoła jest nie tylko wolnością od faktycznego błądzenia w rzeczach wiary i obyczajów, ale także niemożliwością błądzenia. Należy rozróżnić nieomylność czynną Kościoła (infallibilitas activa) od biernej (inf. passiva). Nieomylność czynna jest to wolność pasterzy Kościoła od błądzenia w nauczaniu rzeczy wiary i obyczajów, nieomylność bierna jest wolność wiernych Kościoła od błądzenia we wierzeniu. Podmiotem nieomylności biernej są nie tylko zwyczajni wierni ale i biskupi, z osobna wzięci gdyż i oni są obowiązani do przyjęcia za prawdę, co cały Kościół nauczający wiernym do wierzenia podaje. A także i papież jako osoba prywatna wierząca, należy do podmiotu nieomylności biernej. A zatem podmiotem nieomylności biernej jest cały Kościół wierzący. Podmiotem nieomylności czynnej są, jak poniżej wykażemy, papież jako najwyższy pasterz Kościoła i biskupi wraz z papieżem jako ciało pasterzy Kościoła ze swą głową. Nieomylność bierna pochodzi z nieomylności czynnej, jako ze swej przyczyny i jest jej skutkiem, gdyż nie inaczej wierni unikają błędu we wierze jak uznając za prawdę czego ich pasterze Kościoła nieomylnie pouczają. Dlatego wystarczy wykazać, że istnieje w Kościele nieomylność czynna, by dowieść istnienia biernej.

b) Nieomylność pasterzy w nauczaniu czyli nieomylność czynna jest darem nadprzyrodzonym przez Ducha św. dla dobra całego Kościoła danym. Jest to tedy łaska darmo dana, gratia gratis data, albo charyzmat nazwany przez Sobór Watyk. za św. Ireneuszem „charisma veritatis”, nie do osoby lecz do urzędu nauczycielskiego przywiązany. Nie jest to stała dyspozycja (habitus), wlana umysłowi nauczających na sposób cnoty wlanej wiary, lecz jest to pomoc boża zewnętrzna (assistentia divina), chroniąca pasterzy Kościoła od błędu, w nauczaniu. Czytaj dalej„Nieomylny urząd nauczycielski Kościoła, cz. I” →